De redactie van kunst- en cultuurwebsite 8WEEKLY ruziede niet zo lang geleden flink over de invoering van een sterrensysteem. Sommige recensenten vonden dat je met een oordeel in sterren geen recht doen aan de complexe, onderbouwde kritiek zelf. Hoe kun je twee films die allebei drie sterren krijgen ooit met elkaar vergelijken? Zegt zo’n waardering dan wel iets? Het grappige is dat de sterren op 8WEEKLY zo goed verborgen staan dat het me niets zou verbazen als de invoering van het systeem verder geen mens is opgevallen.

Voor mij als recensielezer heeft het sterrensysteem een ander nadeel. Vier en zeker vijf sterren bij een recensie betekent dat ik de film absoluut moet zien. Recensies met één of twee sterren lees ik ook graag, vooral als De Recensent een creatieve manier heeft gevonden om een wanproduct de grond in te boren. Maar drie sterren, dat is kort door de bocht voor ‘wel o.k.’. Een recensie om links te laten liggen, kortom, om over de film zelf nog maar te zwijgen.

Dat,  zo vreesde ik, zou wel eens het lot kunnen zijn van Plan C. Nederlandse komedies zijn zelden heel grappig of erg goed gemaakt. Het plot, over een stel minkukels dat een overval op een illegaal pokertoernooi beraamt, klonk alsof het een tweederangs Guy Richie-/gebroeders Coen-imitatie betrof. Dan zijn drie sterren toch eigenlijk het maximale waarop je mag rekenen als debuterend filmmaker.

Het valt echter alles mee. Gezaghebbende Recensenten van Veronica Magazine, Cinema.nl, Het Parool en De Filmkrant belonen regisseur Max Porcelijn met vier sterren. Dat mindere goden er maar drie voor over hebben, maakt dan nog maar weinig uit. Op naar de bioscoop dus! En De Recensent die er een doorwrochte, ellenlange recensie aan Plan C wijdde, wat vond die ervan? Geen idee. Ik scan recensies alleen nog maar op sterren tegenwoordig.