web analytics

Maria Peters: “Het was zo heerlijk om met die twee jongens samen te werken!”

Reacties zijn gesloten


Na het succesvolle oorlogsdrama
Sonny Boy is Maria Peters weer terug bij het genre waar ze als regisseur al bijna twintig jaar hecht mee verbonden is: de familiefilm. Toch is het niet helemaal hetzelfde. De Groeten van Mike! is haar eerste film die niet op een boek is gebaseerd en waarvan ze het scenario niet zelf schreef. De film gaat over een jongetje dat net is genezen van leukemie en eindelijk weer naar huis mag, maar er dan achter komt dat zijn moeder niet meer voor hem kan en mag zorgen. Samen met een vriendje uit het ziekenhuis probeert hij er alles aan te doen om toch weer met zijn moeder samen te zijn. We spraken met de filmmaakster over de vertederende jeugdfilm, die vanaf deze week in de bioscoop draait. “We hebben best zitten worstelen om het heftige met het aangename te combineren.”

Dit is je eerste speelfilm waarvoor je niet zelf het scenario schreef, is dat een bewuste keuze geweest?
Niet helemaal. We waren al met de schrijfsters bezig en hadden eerst bedacht dat iemand anders het ging regisseren, maar dat liep toch anders. We dachten ook dat de financiering veel vlotter klaar zou zijn, maar uiteindelijk bleek er pas na Sonny Boy een plek te zijn. Dat betekende dus dat ik de film ook zelf kon regisseren, omdat ik niet meer met Sonny Boy bezig was. Dus het was niet zo dat ik bewust schrijvers voor mijn eigen regieklus wilde inhuren, maar ik vond het wel een ongelooflijk leuk script. Ik vind Mirjam Oomkes en Willemine van de Wiel [de scenaristen, red.] heel erg getalenteerd, ze hebben ook erg veel humor. En toen die opening er dus opeens bleek te zijn besloot ik om het gewoon zelf te doen.

Ik kan me voorstellen dat je eigen controle daardoor wel wat minder werd. Was dat lastig?
De schrijfsters stonden heel erg open voor tips. Soms gooiden ze bijvoorbeeld iets overboord dat ik echt zonde vond, iets dat veel te leuk was. Dus in die zin stonden ze wel open en had ik niet het gevoel dat ik helemaal geen controle had. Eigenlijk vond ik het gewoon heel prettig! Het is zeker voor herhaling vatbaar. Het maken hiervan heeft me weer heel erg veel plezier gegeven.

Maar wat wel het voordeel is als je het zelf schrijft, is dat je als regisseur elke emotie al in je hoofd voorbij hebt zien komen. Als je een script van andere mensen hebt, kun je je wel eens afvragen hoe iets precies bedoeld is. Het grootste probleem hadden we eigenlijk met de rol van de moeder in de film. We wilden wel dat ze een probleem had, maar ze moest daar niet onsympathiek van worden. Dat was wel een aardige noot die we gezamenlijk hebben gekraakt. We wilden ook zien dat de hoofdpersoon het vroeger wel leuk had met zijn moeder en dat zij door zijn ziekte te veel is gaan drinken. Niet dat ze al vanaf haar vijftiende een drankprobleem had. En Bracha van Doesburgh heeft dat ook fantastisch gedaan, ik was daar heel erg blij mee.

Het verhaal is best heftig, er zit veel drama in, maar toch blijft het geschikt voor kinderen. Hoe heb je dat aangepakt?
Ja, er gebeurt ontzettend veel. De twee jongetjes in het ziekenhuis zijn een beetje aan de verliezende hand. De een wordt invalide en de ander kan niet meer thuis wonen. Doordat ze allebei iets hebben verloren komt er een vriendschap tot bloei. Het zijn inderdaad heftige thema’s. Maar door de humor in het scenario, die er altijd al in zat, kun je zoiets zwaars toch licht brengen. Op die manier kunnen kinderen er toch over nadenken. Het gaat ook wel over de ziekte van Mike, maar je voelt ook wel de hoop, omdat hij weer beter is geworden. Het is ook zo dat ongeveer 80% van de leukemie-patiëntjes geneest, dat is best wel veel. Mike heeft natuurlijk een loodzware tijd achter de rug, maar je kan er uitkrabbelen. We hebben wel nagedacht over verschillende eindes. Het moest een feelgood-film zijn, maar het moest ook wel realistisch blijven. We hebben best zitten worstelen om het heftige met het aangename goed te combineren.

In de montage kun je later ook nog wel bepalen wat je wil hebben. Soms spelen de acteurs het met een bepaalde emotie, maar dan vraag ik ze om het net wat anders te doen. Later in de montage kun je dan nog kiezen. En ik had natuurlijk die twee jongetjes! Het was zo heerlijk om daar mee samen te werken, ze gaven me zo veel. Ik hoefde het er niet uit te trekken, ik kon het wel een beetje sturen, maar het kwam heel gemakkelijk. Als regisseur wil je natuurlijk zo veel mogelijk van je acteurs krijgen en bij kinderen is dat altijd maar de vraag. Maar deze twee jongens vinden het zo ontzettend leuk om te doen, ze genieten er echt van. Hun ouders vertelden me dat ze echt een dag van de kaart waren toen het erop zat. Ze hebben dan de dingen laten zien waar ze goed in zijn, en dan opeens moet het gewone leven weer beginnen. Ze moesten echt weer even afkicken. Ik zelf ook trouwens!

Heb je er lang over moeten doen om die twee jongens te vinden?
Ik had mijn ogen al een beetje laten vallen op Maas Bronkhuyzen, omdat ik hem zo leuk vond in Dolfje Weerwolfje. Gek genoeg dacht ik dat hij wat ouder was, dus dat hij meer geschikt zou zijn voor de rol van Vincent. Dat zal wel komen doordat hij ook het oudere broertje speelde in Dolfje Weerwolfje. Maar toen hij auditie kwam doen merkte ik dat hij juist heel erg geschikt voor Mike zou zijn. Ik heb bij de casting ook heel veel hulp gehad van Elske Falkena en die had haar oog al meteen op Faas Wijn laten vallen. Ik kende hem toen nog niet, ik had Tony 10 nog niet gezien, maar hij bleek inderdaad heel goed voor de rol van Vincent te zijn. Maar uiteindelijk ging dat allemaal eigenlijk best vlot, hoewel het ook wel spannend is hoor. Je vraagt ook wel de kinderen die zo’n hoofdrol aankunnen. Ik had ook wat mensen gevraagd die het voor het eerst deden en dan weet je toch niet zeker of ze het leuk blijven vinden. Bij deze kinderen wist ik vrijwel zeker dat dat wel zo was. En het is dan echt heerlijk als het ook echt allemaal lukt, dat ze helemaal in hun rol zitten. Je krijgt het helemaal cadeau. Ik ga echt niet zeggen dat ze een bepaald gezicht moeten trekken, dat doen ze zelf. En dat komt er dan zo goed uit! Dat maakt kinderfilms maken echt ontzettend leuk om te doen.

Een gedachte over “Maria Peters: “Het was zo heerlijk om met die twee jongens samen te werken!”

  1. hoi ik ben Bjorn houtman.
    ik heb eigenlijk een vraag aan Maria peters
    in 2012 is de film de groeten van Mike in première ik wou er ook naar toe gaan maar in die periode lag mijn vader in het zieken huis en de vraag aan Maria peters of het nog mogelijk is om maas bronkhyuzen in echt te kunnen zien?
    ik weet niet of ik hier bij het juiste adres ben ik hoor het wel .
    groetjes van een fan van maas bronkhuyzen .
    bjorn

Reacties zijn gesloten.