web analytics

Recensie: De Goede Dood

Reacties zijn gesloten

In 2008 werd De Goede Dood bekroond met de Toneelspubliekprijs. Toeschouwers waren ontroerd en gegrepen door het euthanasiedrama, maar het kon nog beter, vond regisseur Wannie de Wijn. “Hoe intens de toneelervaring voor het publiek ook was, je blijft in de zaal toch altijd enigszins op afstand.” De Wijn besloot het toneelscenario naar film te vertalen, helaas met weinig overtuiging.

Theatraal
De regisseur komt met de camera fysiek dichterbij zijn acteurs dan je als toneeltoeschouwer zou kunnen komen, maar dat betekent niet automatisch dat de afstand tussen de kijker en het verhaal ook kleiner wordt. De Goede Dood blijft te theatraal. In dialogen, acteerwerk en symboliek.

De film opent een dag voordat de terminaal zieke Bernhard een einde aan zijn leven laat maken. Een klein groepje verzamelt zich in zijn huis met de bedoeling om voor het laatst gezellig samen te zijn, terwijl intussen het afscheid van de volgende morgen als een zwaard van Damocles boven de familie hangt.

Toneel naar film
Met een kleine cast en één locatie, komt er veel aan op dialogen en acteerwerk. In film moet je daar terughoudender en subtieler mee omgaan dan in het theater, de kleinste emoties zijn immers al zichtbaar. Jammergenoeg blijven De Wijn en zijn acteurs (dezelfde als op de bühne) te veel uit hun toneelervaring putten. Personages denken hardop waar een close-up met een korte blik genoeg was geweest. Storend wordt dat zelfs met de rol van Huub Stapel, die als Bernhards horkerige broer de boel geforceerd probeert op te vrolijken. Als joviale sfeermaker en puberale pestkop trekt hij teveel aandacht naar zich toe, waardoor het echte drama uit zicht raakt.

En ook de symboliek is weinig subtiel. Herhaaldelijk legt De Wijn accent op een luid tikkende klok (die natuurlijk gaat stoppen met tikken) of dreigende wolken, om geen twijfel te laten bestaan over wat komen gaat.

De Goede Dood wil nooit echt van de grond komen. De goede bedoelingen zijn duidelijk, maar het ligt er allemaal te dik bovenop om echt te kunnen ontroeren. In het theater zal het misschien effectief drama zijn geweest, maar cinema vergt toch echt een andere aanpak.

Waardering: **

De Goede Dood (2012)
Regie:
Wannie de Wijn
Scenario: Jeroen van den Berg en Wannie de Wijn
Producent: Pim Wallis de Vries
Camera: Lex Brand
Montage: Tanya Fallenius
Muziek: Daniël Lohues
Met: Wilbert Gieske, Huub Stapel, Will van Kralingen, Peter Tuinman, e.v.a.
Taal: Nederlands
Speelduur: 88 minuten
Te zien vanaf: 23 februari 2012

2 gedachten over “Recensie: De Goede Dood

  1. Beste Fabian,

    Je kunt geen appels met peren vergelijken.
    Het één is het ander niet.
    Toneel is nooit film en film nooit toneel.
    Dat het niet aan jouw verwachtingen voldoet, wil niet zeggen dat het daardoor kant nog wal slaat. Die suggestie wek je nu wel……!!!
    Zo niet nodig….

    Met vriendelijke groeten,

    Gideon

  2. Beste Gideon,

    Bedankt voor je commentaar. Ik ben het helemaal met je eens dat film en toneel twee compleet verschillende dingen zijn, volgens mij benadruk ik dat juist in mijn recensie. Het probleem bij De Goede Dood vond ik dat die twee juist niet genoeg verschillen; dat deze film te veel op toneel lijkt. Dat wat in een theater uitstekend werkt, kan in film te groot en overdreven uitpakken, zo ook hier. Ondanks dat de makers integere bedoelingen hebben.

    Vriendelijke groeten,

    Fabian

Reacties zijn gesloten.