Een waar liefdesdrama, dat is Het Meisje en de Dood. Zoals we gewend zijn van onmogelijke liefdes uit de literatuur eind negentiende eeuw: de belle époque. Maar was het tijdperk wel zo mooi? Deze film van oudgediende Jos Stelling (Mariken van Nieumeghen, Duska) toont twee kanten.

Onmogelijke liefde
Na een halve eeuw keert de Russische arts Nicolai terug naar het oude – en nu verlaten – bordeel/sanatorium waar hij de liefde van zijn leven ontmoette. Eenmaal in het hotel komt het verleden naar boven. De jonge Nicolai (Leonid Bichevin) was op doorreis naar Parijs en moest in stormachtig weer een onderkomen zoeken. Daar zag hij Elise (Sylvia Hoeks). Eén blik op deze courtisane en er was geen weg meer terug. Letterlijk, want hij blijft zijn bezoek verlengen. Maar laat Elise nou net de lieveling (ofwel eigendom) zijn van de Graaf die het hotel draaiende houdt.

Le fin siècle
Het verhaal speelt zich in verschillende episoden af. Van de eerste ontmoeting, de terugkomst, het samenzijn en ‘gevangenschap’, een hartverscheurende beslissing en vergelding tot afscheid. Deze vertelwijze doet erg denken aan literatuur uit de negentiende eeuw, waarin echte liefde veel obstakels moest overwinnen. Het is een interessante opzet die goed werkt, omdat de vele obstakels het beeld van de eeuwige liefde versterken. Net als het idee dat twee mensen voorbestemd zijn om bij elkaar te zijn.

Het (eeuwige) wachten
Elise en Nicolai moeten flink wat verduren om bij elkaar te kunnen zijn. Bijkomend nadeel is dat niet alleen de hoofdpersonages lang op elkaar moeten wachten, maar ook van de kijker veel geduld wordt gevraagd. Het duurt namelijk even voordat Nicolai en Elise bij elkaar komen en het verhaal op gang komt. Dat is wanneer de jonge arts na het voltooien van zijn studie – vijf jaar later – terugkeert voor Elise. De romantiek bloeit op en vanaf dat moment ben je echt gegrepen door de film. Een groot kritiekpunt is de wachttijd daarom niet. Deze onderstreept het aanwezige verlangen én laat zien dat de angst van beide kanten in het begin nog te groot is om voor de liefde te kiezen. Wanneer ze eindelijk voor elkaar kiezen, bewijst het des te meer hoe groot hun liefde is en wat ze er voor over hebben om bij elkaar te zijn.

Met weinig woorden
In de film wordt in verschillende talen gesproken. Hierdoor ontstaat een drempel in de communicatie, omdat het voor de personages moeilijk is om zich uit te drukken. Er wordt dan ook niet veel gesproken. Hoeks en Bichevin werken dit prachtig uit. Ze zijn geweldig met weinig woorden. In hun ogen is het verlangen, de liefde, maar ook de angst af te lezen. De voortdurende strijd die de twee moeten leveren om bij elkaar te kunnen zijn is overtuigend. Met hun ingetogen acteerwerk, intense blikken en oprechte emoties weet dit liefdeskoppel de kijker precies te raken.

Het Meisje en de Dood is een prachtig en meeslepend liefdesdrama, zoals we vooral kennen uit de literatuur. Een kostuumdrama zoals we dat niet vaak meer zien en dat even de tijd neemt om je te introduceren in verhaal en stijl. Maar wanneer Hoeks en Bichevin eindelijk bij elkaar kunnen zijn, is het zeer aangrijpend. Een bijzondere film met een sterk verhaal en acteertalent waar je zelf ook even stil van wordt.

Waardering: ***1/2

Het Meisje en de Dood (2012)
Regie: Jos Stelling
Scenario: Jos Stelling en Bert Rijkelijkhuizen
Producent: Jos Stelling Films
Montage: Bert Rijkelijkhuizen
Met: Sylvia Hoeks, Leonid Bichevin, Sergey Makovetsky, Renata Litvinova, Svetlana Svetlichnava, Dieter Hallervorden, Maxim Kowalewski, e.a.
Taal: Duits, Russisch, Frans
Speelduur:  124 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 15 november 2012