web analytics

Recensie: Kauwboy

Reacties zijn gesloten

‘Planten en dieren horen buiten,’ sneert Jojo’s vader als Jojo komt peilen of hij de gewonde kauw die hij net heeft gevonden mag houden. Zijn vaders dominante houding spreekt boekdelen, maar toch besluit Jojo de kauw stiekem te houden. Dat is het uitgangspunt van Kauwboy, het speelfilmdebuut van Boudewijn Koole waarmee hij recentelijk tijdens het filmfestival in Berlijn de prijs voor beste jeugdfilm won. Een uitgangspunt voor een geslaagde, intieme jeugdfilm vol ambiguïteit rondom thema’s als de dood en kindermishandeling.

Jojo woont alleen met zijn vader en speelt voornamelijk buiten. Zijn vader heeft namelijk te weinig energie om Jojo de aandacht te geven die hij nodig heeft. Als Jojo hier uit verveling toch nadrukkelijk om vraagt, wordt zijn vader agressief. Zijn moeder is, zo zegt hij zelf tegen leeftijdsgenoten, in het buitenland op tournee als zangeres. Hij spreekt regelmatig met haar aan de telefoon. Volwassen kijkers zullen echter al snel doorhebben dat er tijdens deze telefoongesprekken niemand anders aan de andere kant van de lijn terugspreekt: Jojo’s moeder is dood.

Het is dit pijnlijke contrast waarin de grote kracht van Kauwboy ligt. Dit is vooral te danken aan het heerlijke, onbevangen spel van Rick Lens als Jojo en een intense performance van Loek Peters als diens vader. Jojo is een zeer energieke en vrolijke jongen van tien die zorgeloos geniet van zijn jeugd. Zijn vader heeft de loodzware taak om in zijn eentje voor hem te zorgen en grijpt regelmatig naar de fles of reageert zich fysiek af op zijn zoon. Jojo sluit op zijn beurt zijn ogen voor de werkelijkheid en projecteert zijn eigen gebrek aan aandacht en zorg op de gewonde kauw.

De film komt dan ook het beste tot zijn recht in de intieme momenten, wanneer we een blik krijgen in de huiselijke sfeer en in de momenten waarop Jojo in zijn eentje spelend door kleine straatjes en over verlaten, vervuilde grasvelden rent. Steeds worden we hier geconfronteerd met de ambiguïteit van jeugdige puurheid binnen een vervuilde, onstabiele omgeving. Zonder al te veel te zeggen en met kleine handelingen van de personages weet Koole dit gegeven effectief over te brengen.

De beeldvoering van Daniel Bouquet (o.a. Nothing Personal en Hemel) is met veel gebruik van handheld en slim lensgebruik net zo ingetogen als de wijze waarop Koole zijn verhaal vertelt, maar o zo effectief. Het is dan ook zonde om te zien dat Koole zichzelf tekort doet door toch af en toe de neiging te hebben om met slow-motion en still frames de emotionele lading van bepaalde gebeurtenissen te benadrukken. Het voelt op die momenten eerder als een hinderlijke stijlbreuk dan dat het daadwerkelijk iets toevoegt. De beelden spreken al voor zich en zouden zonder deze extra ingrepen schrijnender en meer confronterend zijn. Het is slechts een kleine kanttekening, want Koole kan met Kauwboy terugkijken op een zeer geslaagd speelfilmdebuut.

Waardering: *** half

Kauwboy (2012)
Regie:
Boudewijn Koole
Scenario: Boudewijn Koole en Jolein Laarman
Productie:
Jan van der Zanden en Wilant Boekelman
Camera:
Daniel Bouquet
Montage:
Gys Zevenbergen
Muziek:
Helge Slikker
Met:
Rick Lens, Loek Peters, Susan Radder, e.v.a. 
Taal: 
Nederlands / 90 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 
18 april 2012