Een liefdevolle relatie tussen de game- en filmsector is één van de doelen van Film@Games: Overspel. “De film- en game-industrie moeten een dialoog aangaan en meer samenwerken, want er zijn raakvlakken tussen de twee werelden waarvan gebruik moet worden gemaakt”. Om deze doelen te bereiken organiseren het Nederlands Film Festival en het Festival of Games bijeenkomsten voor vakmensen en geïnteresseerden. Deze week vond de derde bijeenkomst plaats, op het Festival of Games 2009.

 

  

Vier filmbedrijven en vijf gameontwikkelaars werden gevraagd om een presentatie over de connectie tussen games en film te geven. Medeorganisator en producent Bruno Felix geeft een inleiding op het geheel, waarin hij praat over de machinima film My Second Life, dat zijn bedrijf Submarine volledige in de game Second Life heeft opgenomen. Een prachtige film, en innovatiever dan de naam zou doen vermoeden. Hier is de eerste episode te zien:

 

  

 

Kloof
Een groot deel van de andere bedrijven op Film@Games werkte minder grensoverschrijdend. Wat er vooral verteld werd tijdens de bijeenkomst was: “Dit zijn wij”, “hier zijn wij mee bezig” en soms “wij willen misschien ook iets met film/games doen”. Zo zei Maurice Sibrandi van Codeglue (games als Worms World Party en Love a Lemming voor de Nokia N-gage) over de ervaring van zijn gamebedrijf niet meer dan: “wij hebben kostuums uit films digitaal nagemaakt, voor de game Second Life, kostuums die personages daar kunnen dragen.” Voor de rest geeft hij slechts een kijkje in het portfolio van zijn bedrijf.

 

Interactie
Is er dan werkelijk niets van een versmelting te merken? Dat de bedrijven aanwezig zijn op Film@Games geeft aan dat ze open staan voor samenwerking. Ook laat Eva Eisenloeffel van Lemming Film (Knetter, Dunya & Desie) weten van de gamesector geproefd te hebben, en dat smaakte naar meer. “Wij krijgen van ons publiek te horen dat ze het jammer vinden dat de personages maar zo’n kort leven hebben. Je kunt de films vaker dan één keer kijken, maar veel meer kun je er niet mee. We zouden meer met de uitgebreide karakters willen doen.” Mede daarom experimenteert Lemming Film met games. Ze doen dit onder andere in de kinderserie Project K.I.C., waarbij de kijker feiten moet opzoeken over kunst en cultuur, onder andere in musea. “Om de volgende week verder te kunnen kijken, moet de kijker de personages helpen. Hij of zij is de vierde hoofdpersoon die nooit in beeld is, maar die meedoet in een De Da Vinci Code-achtige speurtocht.”

 

Film als reclame
Waar de bedrijven werkelijk voor gekomen zijn mag duidelijk zijn: nieuwe, winstgevende business deals. Atilla Meys van Corrino Films (Kan door huid heen, Flirt) windt er geen doekjes om. “In de Verenigde Staten is een film weinig meer dan reclame voor de merchandise, zoals de game. Het zou interessant zijn om te kijken of we die richting ook in Nederland op kunnen: kunnen wij een film maken bij jouw game, als promotie?” De presentator van gamebedrijf Little Chicken ziet op een ander vlak ruimte voor samenwerking. Als enige stipt hij aan dat tools uit de game-industrie wat kunnen toevoegen aan het medium film en visa versa. Op het vlak van de verhaallijn en het vasthouden van spanningsbogen bijvoorbeeld, kunnen de twee vormen van media nog wat van elkaar leren. Jammer is het, dat hierover maar zo sporadisch gesproken werd tijdens de bijeenkomst.

 

Stilstand
Een cultuuroverschrijdende stap werd tijdens Film@Games: Overspel nauwelijks gemaakt, de bedrijven leken vooral geïnteresseerd in het binnenslepen van een contract voor een game bij een film, of andersom. Dat Film@Games al tweemaal eerder plaatsvond bleek nergens uit, het lijkt nog steeds in de eerste kennismakingsfase te zitten. Goede bedoelingen en een enkel interactief filmproject zijn de weinige hoopgevende aanwijzingen bij deze editie. Over cross-over projecten, samensmeltingen van media en innovatieve ideeën is nauwelijks gesproken. Hiervoor is blijkbaar nóg meer tijd nodig.