“Dat kan toch nooit”. Een zin die ooit eens naast mij in de bioscoop werd uitgesproken; iets waarvoor wat mij betreft flinke lijfstraffen voor ingevoerd mogen worden. Hoe storend is het als je tijdens het kijken van een film uit het verhaal wordt getrokken, door één of andere supermarkt-miep, die overdag bezig is cola te scannen in de plaatselijke supermarkt en het dan nodig vindt om continue door de film, nee mijn film, heen te praten.

Helaas betrap ik mezelf er de laatste tijd ook steeds meer op. Steeds vaker – en dan met name als ik niet echt ‘in een film zit’ – sluipt het “dat kan toch nooit”-stemmetje bij mij naar binnen. Alleen heb ik gelukkig het fatsoen om het niet hardop in een bioscoopzaal te zeggen, maar het lekker voor mezelf te houden.

Toch kan ik het nu niet laten. Mijn excuus. Voor even stap ik in het biechthokje en bent u mijn priester. Wanneer je net wat meer weet over het werkproces van een film, vallen je uiteraard ook meer dingen op. Je weet dat niet alles chronologisch gefilmd wordt en dat er soms zelfs zonder tegenspel gedraaid wordt. En dan heb ik mijn grootste biecht van vandaag nog niet eens gedaan.

Tijdens het kijken van Zwarte Zwanen, afgelopen zaterdag, viel het me op: in de discotheek-scène was het me net iets te duidelijk zichtbaar dat de muziek en de dansende mensen niet synchroon liepen. De mensen dansten veel te rustig op de drukke muziek. Wat blijkt; de scène wordt tijdens het draaien zonder muziek ‘gespeeld’, waarna de daadwerkelijke muziek er in de  post-productie onder wordt ‘geplakt’. Stelt u het zich eens voor: een club vol dansende mensen die in stilte staan te dansen. Dat moet een gekke bedoening zijn. Ik hoop dat ik bij deze niet uw illusie verstoord heb, maar soms moet het stemmetje van ondergetekende er ook even uit. Alleen ik heb dan het fatsoen dit niet in een volle bioscoopzaal te doen, maar hier; netjes en stil. Ik hoop dat u me ontslaat van mijn zonde. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.