web analytics

Column; 'Goeie films'

Reacties zijn gesloten

Het gebeurt bij velen – en zo ook bij mij – helaas te weinig. Kippenvel krijgen bij films. Ik betrap me er te vaak op dat juist de ‘slechte’ films bij mij diepgaande emoties weten op te wekken. Films waarbij hele volksstammen het niet droog kunnen houden weten mij ‘helaas’ ook te raken.

Op zich leuk natuurlijk, maar toch is het ook jammer. Jammer, omdat ik nu juist graag bij de betere films ook deze emoties wil voelen en ook op een dusdanige manier met een personage mee wil leven dat ik voel wat zij voelen. Maar helaas gebeurt me dit dus zelden. Waar het door komt? Door de bepaalde mate van stilisme en afstandelijkheid? Of doordat er op een subtielere manier op de emotie ingespeeld wordt? Ik weet het niet precies. Een film op een dusdanige manier doorgronden blijft lastig, wat ook wel blijkt uit het tal van films waarin die diepere emotionele laag juist niet gehaald wordt. Maar gelukkig; tijdens het kijken naar Simon twee weken gelden, kende de gevoelige man in mij voor even een gelukzalig gevoel van euforie. Bij het emotionele eind kon even een traan weggepinkt worden en mocht het kippenvel ten tonele verschijnen. Al was het maar voor even; het was er. Fijn om te weten dat het dus ook kan bij goeie films.

Een gedachte over “Column; 'Goeie films'

  1. Vorige week belde iemand op die ervan op de hoogte is dat ik Nederlandse speelfilms verzamel. De persoon in kwestie had eigenlijk nooit zoveel op met Nederlandse speelfilms. Nu had hij echter “Simon” gezien en was er diep van onder de indruk geraakt. Of ik aan hem wellicht nog wat titels kon melden, die het bekijken waar zouden zijn. Ik heb enkele favoriete speelfilms van mijzelf opgesoms (Leef, Teken van een beest, Cloaca, Passievrucht, Interview, Spoorloos). De man in kwestie is thans enthousiast in de weer met het bekijken van Nederlandse speelfilms. Eigenlijk zouden de publiekszenders (Nederland 1, 2 en 3) eens wat chauvinister moeten worden. Elke week minstens twee Nederlandse speelfilms uitzenden. Er zijn, sinds begin 1900, heel wat speelfilms gemaakt, die – uitzonderingen daargelaten – ook nu nog altijd wel de moeite waard zijn om vertoond te worden. Want zó chauvinistisch ben ik ook wel weer.

Reacties zijn gesloten.