Het is dat ik niet aan recensies doe op dit blog, anders zou ik schrijven: wat is Rabat een mooie film. Dan zou ik uitleggen dat het verhaal slim wordt opgebouwd, dat de dialogen authentiek overkomen en grappig zijn, dat de acteurs, met uitzondering van het mooie Franse meisje, ècht heel goed spelen en dat het roadmovie-effect in optima forma wordt ingezet. Daarna zou nog even kritisch opmerken dat het thema van het min of meer gedwongen huwelijk een beetje clichématig begint te worden in tweede generatie-films en dat er hier en daar wel een praatscène geschrapt had mogen worden. Om te besluiten met een advies aan alle anderen die de film ook hebben gemist om hem toch vooral te gaan bekijken. Bijvoorbeeld via We Want Cinema, zoals ik deed.
Van te voren vroeg ik me af wie er bij de vertoning aanwezig zouden zijn. Een kleine rondvraag en enkele observaties leverden het volgende beeld op: onder de 28 aanwezigen in EYE bevonden zich voornamelijk We Want Cinema-medewerkers en -bekenden, van wie we mogen aannemen dat ze niet voor hun kaartje hebben betaald. Achter me zaten twee mensen die zich niet konden herinneren hoe ze bij deze film waren beland. (‘Misschien via een blog?’ vroeg ik hoopvol. Maar nee, dat in ieder geval niet.) En dan was er nog iemand die via We Want Cinema op Twitter twee kaartjes had gewonnen.
Al met al was ik een van de weinigen, zo niet de enige, die daadwerkelijk had betaald voor een kaartje. Daar ligt nog een verbeterpuntje voor het kies-je-eigen-film-concept. Gelukkig was de film het waard.