Wordt het het verhaal van de baby die op 14 mei 1940 werd bedolven onder het puin, maar die men net op tijd wist te redden? Of dat van de familie dat toevallig niet thuis was toen er een Duitse bom op hun huis viel, maar die versnipperd raakte over de stad en pas na een roerige week werd herenigd? Of kiest het publiek voor tragisch? Eindigt het relaas van één van de achthonderd dodelijke slachtoffers van het bombardement van Rotterdam straks in de film ‘Het Bombardement’?
De oproep van de filmmakers om ‘echte verhalen’ over het bombardement op Rotterdam in te sturen, zet hier en daar kwaad bloed. Mark van Filmtotaal foetert dat Het Bombardement over lijken gaat. Hij waardeert het niet dat de publiciteitscampagne op gang wordt gezet op de datum dat nabestaanden en overlevenden het al zwaar genoeg hebben. Filmmaker Martin Koolhoven reageert op Twitter op dit bericht op Neerlands Filmdoek met ‘Werken jullie daar aan mee?’
Het heeft inderdaad iets raars om het publiek te laten kiezen welk waar gebeurd oorlogsverhaal dramatisch genoeg is om te worden opgenomen in het script van een ‘zinderend liefdesdrama’ (persbericht). Natuurlijk is bombardementverhalen.nl een marketinginstrument, bedoeld om aandacht voor de film te genereren en hele schoolklassen tegelijk naar de bioscoop te lokken. Ook de oproep om fan van de bombardementverhalen op Facebook te worden lijkt wat misplaatst.
Maar de website brengt de dramatische geschiedenis van Rotterdam wel onder de aandacht van een groot publiek. Herinneringen die anders wellicht vergeten zouden worden, zijn straks voor iedereen in woord en beeld beschikbaar in een ‘blijvend monument’ (persbericht). Hoe die film straks ook zal uitpakken, de website is op zich een sympathiek initiatief. Alleen jammer van die verkiezing.
Het riekt allemaal behoorlijk naar exploitatie.