Ik had gehoopt dat ik inmiddels een column kon wijden aan de inspirerende dingen die ik tijdens de talkshow van Matthijs van Nieuwkerk heb gehoord, maar het wonderbaarlijke geval wil dat ik dit jaar nog helemaal geen talkshow heb bijgewoond. Ik ben een filmliefhebber, maar mijn ogen hebben er na vier films genoeg van. Daarom heb ik er de laatste jaren een gewoonte van gemaakt om de talkshow te bezoeken.

Dit jaar heb ik pech. Donderdag was ik te laat, en zat de deur dicht. Oké, nieuw deurbeleid, niet gecommuniceerd, maar logisch, want het was meestal erg rumoerig en onrustig. (Nu vind ik soms de gesprekken naast en achter mij tussen wannabe filmmakers en gevestigde sterren interessanter dan wat Matthijs zijn gasten vraagt, dus rumoer vond ik nooit zo’n probleem.) “Op last van de brandweer” is sinds jaar en dag een ingesleten zinnetje, dat te pas en te onpas wordt gebruikt, maar ik vraag me af hoe veel veiliger een dichte deur in een tent is.

Hoe dan ook. Vrijdag was ik op tijd, maar er waren zoveel mensen dat ik er niet bij paste. Het leken wel de drie doldwaze Bijenkorfdagen toen de deuren open gingen. Met plaatsvervangende schaamte droop ik af.

De honger naar citaten van Matthijs en zijn gasten, de achtergrondinformatie die je niet uit de festivalkrant haalt, de meningen van anderen die je niet in de wandelgangen hoort, die honger moest nog steeds gestild worden. Tussen de pluchen stoel en de slaap in, keek ik daarom dit weekend online naar de talkshow.

Tot mijn verbazing was Matthijs op zondag afwezig wegens stemproblemen en moest ik naar Claudia de Breij kijken. Respect hoor, hoe zij last minute iemand vervangt, maar het bevredigde niet mijn talkshow verlangens. Waar is de diepgang? Waarom valt ze iedereen in de rede? Waarom tegen de regels van een format aantrappen? (Ze vond bijvoorbeeld dat beginnend filmmakers niet op het One Night Stand project zitten te wachten, omdat die 40 minuten formats te lastig zijn.)

Los van mijn inhoudelijke commentaar, duren items nu eenmaal langer op je computerscherm en hoor je de reacties van je buren niet. Je bent duidelijk niet aanwezig en je hebt het gevoel dat je het nergens mee oneens kan zijn. Het heeft namelijk geen zin om ‘boe’ tegen je computerscherm te roepen.

Weg talkshow gevoel. Die streaming is leuk, maar voor wie? Mijn plan: toch nog een avond binnen zien te komen en genieten van het rumoer van de mensen met een mening. En als die er niet zijn (of als Matthijs nog niet kan praten), dan hoop ik dat die dichte deur wel open kan, als ik halvewege weg wil.

Jan Farkant

Jan Farkant is filmliefhebber. Hij zal tijdens het filmfestival dagelijks een column schrijven.