2009 nadert haar einde, tijd om de balans op te maken. De redactie boog zich over de rijke en gevarieerde oogst van het afgelopen jaar en komt met enkele terugblikken. Fabian Melchers bijt het spits af.

Flop 3
Er bestaat een cliché over de Nederlandse film. Er zouden altijd wel geforceerde dialogen, storende situaties, of slechte acteurs in voorkomen. Als je alle films nagaat, zul je zien dat dit verre van waar is. Helaas zijn er ieder jaar weer films die de vooroordelen bevestigen.

3. De Hel van ’63
Het was zeker niet de slechtste film van dit jaar, maar wel een behoorlijke tegenvaller. Regisseur Steven de Jong weet de spanning vaak goed op te voeren, maar laat hem voortdurend weer wegzakken om plaats te maken voor de vele slappe verhaallijnen.

2. Angst
De documentaire over mensen met verschillende angststoornissen beukt op een misselijkmakende manier in op het sentiment, en komt zwaar gemanipuleerd over. Een meisje van vijf mag op een gegeven moment de camera bedienen, om haar moeder – die bijzonder stressgevoelig is – te ondervragen: ‘Mama, ben je wel eens bang?’.

1.Spion van Oranje 
Filmpje! (1995) was op sommige momenten erg komisch, maar er is geen geestestoestand mogelijk waarbij Spion van Oranje een plezier wordt om te kijken. Poep- en plashumor, anderhalf uur lang. 

Wordt gelukkig waarschijnlijk nooit uitgebracht:
Great Kills Road
Een vreselijk simpel en clichématig verhaal over een man die na de dood van zijn zoon zijn ex-vrouw probeert te vinden. Als er dialoog is, is het tenenkrommend en van de hoofdrolspeler (Marcel Faber) krijg je spontaan rode vlekken in je nek. Alles is gefilmd met een irritante digitale camera en spanning moet opgevoerd worden door de geluidsband over te laten lopen met een oorverdovend gezoem. 78 minuten klinkt kort, maar dat valt vies tegen.

Top 3
Het komt wel eens voor; een Nederlandse ‘mainstream’-film die ècht goed is. Vorig jaar  liet Oorlogswinter dat nog zien, en in 2002 De Tweeling. Maar vaker zijn de echte pareltjes  jammergenoeg onttrokken aan het grote publiek. Ook dit jaar is dat weer het geval. Verfilmingen van populaire boeken als Terug naar de Kust en Komt een Vrouw bij de Dokter sloegen goed aan, maar waren wat mij betreft geen topfilms. De beste Nederlandse films van dit jaar circuleren in het arthouse-circuit.

3. Het Leven uit een Dag
Technisch gezien een uitstekende en originele film. Hij bestaat grotendeels uit een briljant vormgegeven splitscreen. Knappe montage, sterk camerawerk en sturend geluid zorgen dat de twee schermen een prachtig geheel vormen. Dat deze niet hoger eindigt moet toegeschreven worden aan de dialogen, die soms niet lekker lopen.

2.Nothing Personal
Verrassende winnaar van de Gouden Kalveren dit jaar. De gemiddelde bioscoopganger had er toen nog nooit van gehoord, en daar is volgens mij nog niet veel aan veranderd. Zonde, want het is een prachtige film die veel open laat voor interpretatie. De twee personages willen niets prijsgeven, maar ondanks dat weten de acteurs met subtiele blikken en gebaren een topprestatie te leveren.

1. Kan door Huid heen
Laat je niet misleiden door de vreemde titel, dit is een van de beste Nederlandse films van de afgelopen jaren. Een film die ik alle Gouden Kalveren had gegund, al is het alleen maar om een groter publiek te vinden. Rifka Lodeizen is vanaf het eerste moment meeslepend als vrouw die de controle over zichzelf is verloren. Het camerawerk van Lennert Hillege is intens en dynamisch, en af en toe gewoon beeldschoon.

Wordt jammergenoeg waarschijnlijk nooit uitgebracht:
Winterland
Heeft tot nu toe alleen op het Nederlands Film Festival gedraaid, en werd daar gemengd ontvangen. De films is over-the-top arthouse (denk aan reusachtige, zwevende ogen en pratende stenen) en steekt duidelijk de draak met zichzelf, maar verwijst terloops naar en groot aantal filmgenres en is op sommige momenten poëtisch mooi. Geen meesterwerk, maar zeker een bizarre en gedurfde mix, die bij mij erg goed werkte.