Martin en Roos zijn gescheiden maar zijn nog steeds niet los van elkaar. Als hun 17-jarige zoon Isaac zich meer en meer terugtrekt in een stilzwijgend isolement worden de gesprekken tussen de twee steeds harder en heftiger. Hun pogingen een oplossing voor Isaac te bedenken, lopen stuk op hun frustraties uit het verleden en hun onvermogen naar elkaar te luisteren. De ontmoetingen tussen de twee vinden altijd plaats op neutraal terrein, waar ze ook hun werkgesprekken voeren, hun vrienden ontmoeten en nieuwe relaties proberen op te bouwen. Het ‘volle leven’ van die openbare gelegenheden vormt een fel contrast met de binnenruimtes waar Isaac ronddwaalt, en de stilte die hij prefereert. De film laat deze twee contrasterende werelden botsen. En maakt voelbaar hoe er langzamerhand iets verschuift in de relatie tussen de drie familieleden die zo nauw verbonden zijn en elkaar toch amper kunnen bereiken. Is een begeleidende muziekscore dan eigenlijk nog wel nodig?

Score-bespreking
In meerdere interviews vertelde componist Paul M. van Brugge dat hij ‘minimaler’ is gaan schrijven. Dit bleek al bij zijn score voor Het Zuiden, die slechts een krappe 10 minuten lang was. De muziek werd alleen gebruikt voor het hoofdkarakter Martje, op de momenten waarop haar eenzaamheid getoond werd. In Tussenstand is tijdens de opening, waarbij we enkel zwart beeld zien, een ritmische jazz compositie te horen, waarvoor drums, altsax, piano en gitaar gebruikt zijn.  De score, vooral in combinatie met het zwarte beeld voordat men in de film duikt, heeft wel iets interessants. Verder is er geen muziek te horen tot aan de aftiteling, waarbij ook het zwarte beeld weer wordt gebruikt. Hoewel op het eerste gezicht wellicht vreemd, is dit een prima keuze.

Loek Dikker deed iets soortgelijks voor Wolfbergen, waar praktisch geen muziek in zit. Tussenstand biedt eigenlijk ook te weinig momenten waar muziek van betekenis zou kunnen zijn. De vele gesprekken van miscommunicatie zijn erg indringend, waardoor muziek er ook weinig te zoeken zou hebben gehad. Men had de keuze kunnen maken om op een enkel moment een of meerdere solo-instrumenten in te zetten ter benadrukking van de emotie, maar dit zou echter de oprechtheid en intensiteit van de gevoelens aantasten. De componist zal hier vermoedelijk wel aan hebben gedacht, maar er zal snel vanaf gezien hebben. De scènes met de in een isolement levende zoon behoeven verder geen uitleg.