De eerste speelfilm gemaakt door filmmakers in hun eerste jaar aan de filmacademie. Een roadmovie naar Spanje.
Vooruitblik De weg naar Cádiz
Als Coen een villa in het Spaanse Cádiz erft, besluit hij erheen te rijden om de woning te verkopen. De avond van vertrek staat Suzanne, zijn ex-geliefde, voor de deur. Ze wil met hem mee. Door de aanwezigheid van Suzanne verandert de weg naar Cádiz in een reis zonder duidelijk doel. Voor Coen is de reis een bewuste keuze, voor Suzanne een ondoordacht avontuur. De onderlinge spanning die dat tot gevolg heeft maakt de reis tot een emotionele rit. Wanneer zij op weg door het Franse landschap een lifter tegenkomen en Suzanne aanbiedt hem naar Avignon te brengen, escaleert de situatie. Geconfronteerd met zichzelf beseffen ze dat deze impulsieve vlucht geen antwoord is op hun problemen.
De makers van De weg naar Cádiz zijn allemaal beginnende filmmakers. Velen studeren nog aan de Nederlandse Film en Televisie Academie (NFTA). En hoewel de NFTA het beste platform voor beginnende filmmakers is, vergt de productie van een lange speelfilm middelen die de school niet kon bieden. Dit terwijl het verlangen naar het maken van een lange speelfilm alsmaar sterker werd. De weg naar Cádiz is het antwoord op dit verlangen. Nooit eerder in de geschiedenis werd een lange speelfilm gemaakt, door makers die nog niet zijn afgestudeerd. Inmiddels zijn de makers derdejaars studenten en bereiden zich voor op hun eindexamenjaar, zij studeren in 2011 af.
Met slechts een idee begonnen Jonathan Herzberg en Shariff Korver aan het samenstellen van de crew. Zonder subsidie, maar dankzij de steun van gerenommeerde filmmakers en sponsoren kon De weg naar Cádiz gerealiseerd worden. Na de selectie door het Nederlands Film Festival groeide interesse bij filmprogrammeurs, wat uiteindelijk leidde tot de huidige bioscooprelease.
Cast: Bart de Vries, Lidewij Benus, Yann Le Roux, e.v.a.
Regie: Jonathan Herzberg en Shariff Korver
Scenario: Merel Barends
Producent: Edwin Goldman
Jonathan Herzberg over De weg naar Cádiz
”Toen ik negentien was heb ik een aantal maanden gewerkt in een jeugdherberg in Valencia. Het bevond zich in een prachtig oud weeshuis aan zee, met afgebladderde witte muren en een mooie groenen binnenplaats. Acht jaar later ging ik met een vriend terug om hem deze bijzondere plek te laten zien, maar het bleek plaatsgemaakt te hebben voor een vierkant vijfsterrenhotel. De Weg naar Cádiz gaat voor mij over de onmogelijkheid iets terug te halen wat niet meer is, én de moeite die het kost dat te aanvaarden. Wat Coen en Suzanne zoeken ligt niet vóór, maar achter ze. Zoals het Frankrijk dat ze tegenkomen niet bestaat uit oogverblindende zonsondergangen en dorpsfeesten, maar uit het grijs van asfalt en de lelijkheid van hypermarchés en hotelketens, blijkt ook hun werkelijkheid minder romantisch dan hun herinnering. Met het gevoel dat ze proberen terug te halen komt ook de pijn en het verwijt weer boven. Dit idee is voor mij onverdraaglijk en mooi tegelijkertijd. Ik heb mij altijd willen vastklampen aan wat er is, wat ik heb, maar heb tevens gezien dat dingen die verdwijnen plaatsmaken voor andere dingen, die vaak net zo mooi of mooier zijn. Vanuit die dubbelheid was het voor mij belangrijk dat de film geen oplossing biedt, dat Coen en Suzanne worstelen met dit dilemma zoals ik dat doe.”
Shariff Korver over De weg naar Cádiz
”Ik wilde voor deze film de romantiek van het reizen beperken om zo het realisme van de plekken waar onze personages terecht komen te benadrukken. De personages zijn dan ook niet bezig met hun omgeving, maar alleen maar met elkaar. De esthetische waarde van deze film heb ik daarom niet gezocht in clichématige beelden van een road trip, zoals zonsondergangen, glooiende landschappen of pittoreske dorpjes. Deze komt juist tot uitdrukking in de puurheid van de situaties waar Coen en Suzanne in terecht komen. De Weg naar Cádiz was voor mij als maker een reis vol avontuur. Dit is mijn speelfilm en ik wilde letterlijk een reis maken, waarin ik op zoek ging naar de vergankelijkheid van tijd. Ik wilde met mijn personages meereizen in een wereld waarin vrijheid haar beperkingen heeft.”
Te zien vanaf: 22 april 2010.
Reacties zijn gesloten.