web analytics

Vooruitblik: Verdwaald in het Geheugenpaleis

Reacties zijn gesloten

“Weet je wat ik heb? Ik heb Alzheimer. En weet je wat dat betekent? Eerst word ik stapelzot en dan ga ik dood. Dat wil ik niet. Ik wil euthanasie.”

Vooruitblik Verdwaald in het Geheugenpaleis
Verdwaald in het Geheugenpaleis portretteert drie vrouwen, Anita, Louise en Alice, die op een kleine, bijzondere afdeling van een verzorgingstehuis wonen. Hoewel de vrouwen onderling erg verschillen is er één ding dat hen samenbindt: Alzheimer. Hun ziekte bevindt zich in de eerste fase, waardoor ze nog in staat zijn om in een tamelijk normale omgeving te leven en de simpele dagelijkse bezigheden zelfstandig uit te voeren. Maar allen beseffen ze zich, dat achteruitgang van hun helderheid een onvermijdelijk afscheid van de groep betekent en tevens van hun laatste beetje waardigheid en identiteit. De volgende fase, die van volledige afhankelijkheid in een gesloten afdeling, hangt als een zwaard van Damocles boven hun hoofd. Ze doen er alles aan om dit te voorkomen.

Regie: Klara van Es
Camera: Mark Sanders
Editor: Leen Anthonissen
Productie: Bram Crols

Regisseur Klara van Es over Verdwaald in het Geheugenpaleis
“Mijn film gaat over dementie, het geheugen, herinneringen, bewustzijn en identiteit. Dit zijn begrippen die nauw met elkaar verweven zijn. Maar Verdwaald in het Geheugenpaleis gaat vooral over het verlies van het geheugen en hoe daarmee te leven valt. Daar heb ik als mens en als filmmaker vragen bij. Wat is de essentie van het mens-zijn en wat verlies je tijdens een dementieproces? Wat houd je over? Wat betekent zo’n aftakeling? Wat herinnert een persoon met dementie zich? Tot wanneer kan die terug in de tijd? Hoe herinnert die zich? Het lijkt alsof mensen met dementie de last van hun herinneringen kwijtraken. Maar is dat iets om jaloers op te zijn?.”

Over de regiseusse
Klara Van Es studeerde Kunstgeschiedenis en werkt als documentairemaker, reportagemaker en journalist. Om Verdwaald in het Geheugenpaleis, haar eerste lange documentaire, te kunnen realiseren werkte ze drie jaar lang als vrijwilligster één dag per week in De Bijster. Ze leerde zo de ziekte en haar personages van dichtbij kennen.

Te zien vanaf: 9 september 2010.