web analytics

Angela: Love comes quietly – DVD-Recensie

Reacties zijn gesloten

FILM
In 1966 debuteerde Nikolai van der Heyde met Een Ochtend van zes Weken, een film in de Nouvelle Vague traditie. Zowel in binnen- als buitenland werd hij direct bestempeld als een groot filmtalent en werd hij nauwlettend in de gaten gehouden. Veel viel er echter niet te volgen; door het gebrek aan enige continuïteit in de nationale filmproductie, regisseerde Van der Heyde in de jaren daarna enkel slechts nog To grab the Ring (1968). In 1973 presenteerde hij pas zijn derde lange speelfilm: Angela: Love comes quietly. Deze sympathieke en thematisch gezien interessante film is zijn meest persoonlijke productie en meteen het laatste serieuze dat Van der Heyde nog heeft voortgebracht.

De regisseur neemt in Angela veel hooi op zijn vork. Centrale of belangrijke thema’s uit zijn leven keren op verschillende niveaus terug. Met name de zoektocht naar liefde en het conflict tussen jong en oud worden in de film aan een nadere analyse onderworpen. Angela speelt zich af op het Friese platteland in de jaren twintig. Harm-Wouter (Sandy van der Linden), zoon van een rijke kaasfabrikant (Ward de Ravet), keert na lange tijd terug naar zijn ouderlijk huis. Zijn komst heeft, in combinatie met de terugkeer van een oude jeugdliefde van Harm-Wouters moeder (Kitty Janssen), veel gevolgen. Harm-Wouter botst geregeld met zijn vader, wat de druk op de relatie tussen zijn ouders alleen maar doet laten toenemen. Als hij zich vervolgens losrukt uit de benauwende thuissituatie en met een jonge Amerikaanse (Barbara Seagull) de natuur intrekt, slaat de gehele gemeenschap op tilt.

Het meest interessant zijn de knelpunten in de relatie tussen vader en moeder. In de kleine, intieme scènes waarin hun relatie centraal staat, laat Van der Heyde zien over een magnifiek oog voor detail en timing te beschikken. Hoogtepunt is de scène waarin de twee na een vermoeiende dag in bed liggen; de moeder hunkert naar liefde, de man zondert zich steeds verder af en lijkt niet meer te weten hoe hij lief moet hebben. Onder zachte, strelende muzikale begeleiding ontdoet de vrouw zich van haar nachtjapon en stapt het bed in. De man kijkt toe. Ze pakken elkaars hand vast. Hoopvol kijkt de vrouw de man aan – en even lijkt het erop alsof het vuur weer aanwakkert -, maar deze draait zich langzaam weg. Het is een op het oog eenvoudige scène, maar door de gevoelige decoupage en Van der Heyde’s gevoel voor timing en drama maakt ze een immense indruk.

Zo zijn er nog meer scènes die als losstaand fragment een grote indruk achterlaten. Als geheel weet Angela echter niet volledig te overtuigen. Ondanks het sympathieke en innemende karakter van de prent, de oogstrelende fotografie van de Zweed Jörgen Persson, de gevoelige muziek van Georges Delerue, de interessante thematiek en een aantal sequenties van hoogstaande kwaliteit, benut de film niet alle mogelijkheden die het zichzelf verschaft. Zo wordt de in potentie meest krachtige verhaallijn – die over de ouders van Harm-Wouter – na diens besluit de natuur in te vluchten volledig losgelaten. Ook het theatrale spel van Ward de Ravet en de nogal matte uitstraling van Sandy van der Linden speelt de kijker parten. Angela is zo tekenend voor de carrière van Van der Heyde tot op dat moment: een film met veel potentie en een aantal schitterende momenten, maar (onder andere door het gebrek aan productiecontinuïteit) nog niet verfijnd genoeg om een echt meesterwerk te zijn.

Waardering: ***

FILMGESCHIEDENIS
In 1973, zeven jaar na zijn speelfilmdebuut Een Ochtend van zes Weken, kwam regisseur Nikolai van der Heyde – pionier van de kortstondige Nederlandse Nouvelle Vague golf – met zijn meest persoonlijke film: Angela: Love comes quietly. Met zijn muze Barbara Hershey (Last Summer, Portrait of a Lady) in de hoofdrol, een verhaal waar hij al vanaf zijn twintigste mee liep en medewerking van grote internationale crewleden, kon Van der Heyde eindelijk de film maken die hem altijd al voor ogen stond.

Lees hier het volledige artikel.

BEELD
Angela: Love comes quietly staat in de oorspronkelijke beeldverhouding op de dvd. Helaas is de beeldkwaliteit erg matig. Het lijkt er sterk op alsof de film vanaf een oude videoband is overgezet op dvd. Scherpte en contrast zijn bijzonder matig, evenals de kleurweergave en het detail. Het beeld kent een flinke portie beeldruis en regelmatig zijn er videoartefacten waarneembaar. Verwacht dus geen beste kwaliteit. Een ondertitelspoor is afwezig, ook op de (vele) momenten dat er in het Engels gecommuniceerd wordt.


GELUID
Het geluid staat in de originele stereotrack op de dvd. Verwacht ook hier geen wonderen. Ondanks een constante lichte ruis en enkele beschadigingen in de vorm van springers en tikken, zijn de dialogen goed te volgen. De sfeervolle muziek komt weinig warm uit de speakers. Ook het geluid wordt kortom minimaal gepresenteerd: goed genoeg om alles te kunnen volgen, maar absoluut niet dvd waardig.

EXTRA’S
Via het statische menu van de dvd is het mogelijk de film te starten of naar de hoofdstukindeling te gaan. Extra’s ontbreken.

Speelduur
ca. 100 minuten
Distributie
Art-S Home Entertainment
Release datum DVD
4 maart 2009
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
4:3
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands, Engels
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Geen

Met dank aan Art-S Home Entertainment voor het beschikbaar stellen van deze DVD !