FILM
Ze schuifelt door de zaal, stapje voor stapje, alleen. Het gaat tergend langzaam, maar de toeschouwers, de andere bewoners van het verpleegtehuis, zijn er niet minder enthousiast om. Danst Louise in haar hoofd nog net als vroeger? Verdwaald in het Geheugenpaleis roept vragen op over ouderdom, de waarde van herinneringen en het leven.
In de documentaire van Klara van Es worden mensen met de ziekte van Alzheimer gevolgd. Starend naar foto’s aan de wand kan Alice met moeite één van haar kinderen aanwijzen. Zijn de afgebeelde vrienden en familie vreemden voor haar geworden? Gezichten herkennen de patiënten niet meer, ze weten niet welk jaar het is of welke kamer van hun is.
Wat voor betekenis heeft het leven als je nog maar zo weinig weet over jezelf en je geschiedenis? De patiënten hebben veel van hun dierbaren overleefd, er komt weinig bezoek. Waarom komen hun kinderen zo weinig langs? Zitten de patiënten opgeborgen, weg van de maatschappij waar ze zo lang middenin gestaan hebben, omdat ze een last zijn geworden? Groeien we in ons leven van kind tot volwassene tot… kind? Dit zijn vragen die op kunnen komen bij het kijken van deze deels bedrukkende film.
De patiënten in het verpleegtehuis kunnen weinig meer zelf, zo lijkt het. De vraag, “Drinkt Alice koffie of thee?”, houdt de patiënten tijden bezig. De minuten in de film tikken weg zonder dat er iets gebeurt. Een van de dames grijpt naast haar theekop en pakt het koffiemelkkannetje. Ze drinkt er gretig uit. Ze proeft niets vreemds, ze heeft niets door.
Dan ineens beseft een van de vrouwen dat het niet goed met haar gaat: “We worden gek!”. Verdriet, groot verdriet is het gevolg, en angst. Vrees voor De Bijster, de plek waar de patiënten heen verhuizen als ze slechter worden. “Eerst word ik stapelzot en dan ga ik dood. Dat wil ik niet. Ik wil euthanasie.”
Verdwaald in het Geheugenpaleis mist een scène die de film draagt, een emotioneel ‘hoogtepunt’ waarheen de spanning opgebouwd kan worden, maar het is betwistbaar of dit een groot gemis is. Klara van Es laat haar film rustig voortkabbelen en dit mag dan niet bijster opwindend zijn, het past wel bij de trage tred van haar onderwerpen die veel van hun dagen zittend, voor zich uit starend doorbrengen.
De geportretteerde personen in Verdwaald in het Geheugenpaleis hebben niet veel te vertellen, maken weinig mee en weten ook weinig van vroeger. Dit maakt de documentaire soms saai, maar de personages en hun problemen maken de film ook mooi en vertederend.
Waardering: ***
BEELD
De film staat in de originele 2,35:1 verhouding letterboxed op de DVD. De beeldkwaliteit is goed. Zoals we van een recente film mogen verwachten, zijn beschadigingen afwezig. Het is jammer dat de film niet anamorf op de DVD staat, maar desalniettemin zijn scherpte, detail en contrast in orde. De film kent optionele Nederlandse, Franse en Engelse ondertitels.
GELUID
Het geluid is vastgelegd in een Dolby Digital 2.0 track. Deze voldoet prima voor een documentaire als deze. Ruis en beschadigingen zijn afwezig.
EXTRA’S
Inhoudelijke extra’s ontbreken helaas. Naast de film herbergt de DVD enkel de originele bioscooptrailer (2 minuten).
Speelduur
ca. 90 minuten
Distributie
Filmfreaks
Release datum DVD
22 augustus 2011
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
2,35:1 letterboxed
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Vlaams, Nederlands
Ondertiteling
Engels
Frans
Nederlands
Extra’s
Originele bioscooptrailer
Met dank aan Filmfreaks voor het beschikbaar stellen van deze DVD !