De recensie van de film is geschreven door Matthijs Bockting.

 

FILM
Heddy Honigmann; geboren in Peru, geschoold in Italië en al jaren wonend en werkend in Nederland. Bijna jaarlijks verschijnt er wel een film van haar. Zo nu en dan waagt ze zich aan een fictiefilm, maar haar bekendste films (o.a. O Amor Natural, Metaal en Melancholie en Forever) zijn toch documentaires. Dit jaar opende Honigmans’s nieuwste documentaire El Olvido op het Nederlands Film Festival. Hiermee keert Honigman opnieuw terug naar haar geliefde Lima, haar geboortestad.

 

In El Olvido (Vergetelheid) luisteren we met Honigmann mee, naar een handvol mensen die elk hun eigen verhaal vertellen. Verhalen die allen dezelfde, overkoepelende thema’s lijken te hebben: het barre leven in Lima, dromen en niet vergeten willen worden. Want daar draait het vooral om in El Olvido: niet vergeten en niet vergeten willen worden. De kern van een aantal verhalen is dan ook identiek: men blikt terug op het verleden en hoe men persoonlijk in contact is gekomen met een (oud-)president. De één was barman, de ander maakte aktetassen en een derde maakte voor enkele presidenten zelfs de presidentiele sjerp. Buiten deze verhalen besteedt Honigmann ook aandacht aan enkele mensen die rond moeten komen zonder financiële steun; ze verdienen hun geld op de straat. Dat niet alles zo goed geregeld is als in Nederland, blijkt weer naar het kijken van El Olvido.

 

De film laat enerzijds zien hoe het leefklimaat is in Peru, anderzijds laat het ook zien hoeveel geluk wij eigenlijk in Nederland hebben. Dat lang niet alle kinderen zo bevoorrecht zijn als ‘onze’ kinderen in Nederland blijkt wel uit de scènes waar de jongste kinderen vrijwel de hele dag gymnastiek-oefeningen doen wanneer het stoplicht op rood staat, in de hoop dat ze van iemand wat kleingeld krijgen. En laat 99 procent van de automobilisten nou ook nog gewoon doorrijden als het stoplicht weer groen is. Niet alleen kinderen verdienen zo hun geld, ook de volwassenen proberen op allerlei manieren toch nog enigzins wat geld te verdienen. Wij zeuren in Nederland al als we in plaats van twee keer, maar één keer per jaar op vakantie kunnen. In Lima zijn ze blij als ze aan het eind van de dag genoeg geld hebben om überhaupt te kunnen eten.

 

De meest interessante verhaallijnen zijn toch die van het handjevol mensen welke elk op hun eigen manier met één of meerdere presidenten in aanraking zijn gekomen, verteld door mannen met diepe rimpels en groeven in hun gezicht. Geleefde gezichten van mensen die iets hebben meegemaakt. Allen vertellen aan de hand van hun ontmoetingen met de president hoe hun leven er in de loop der jaren heeft uitgezien. Gek genoeg heeft niet iedereen iets kwaads te melden over de verschillende leidsmannen. Veelal bleken het aardige personen, die een goeie fooi achterlieten. Toch weet een barman een leuke anekdote te vertellen waar hij een president, die alleen maar jus d’orange dronk, dronken heeft gevoerd door er wodka bij te doen. Zo draagt iedereen zijn steentje bij aan de strijd tegen de presidenten; ook deze barman heeft zijn – naar eigen zeggen – persoonlijke staatsgreep gepleegd. Eentje op microniveau, maar toch.

 

Qua structuur zit El Olvido erg sterk in elkaar. Secuur worden de verschillende verhalen door elkaar heen gesneden, waardoor het onderliggende drama langzaam blootgelegd wordt. Helaas – en dat is één van de weinige minpunten – duurt de film net een kwartiertje te lang, waardoor je aandacht aan het eind lichtjes afzwakt. Hoe mooi was het geweest om te eindigen bij de anekdote van een man met een vervallen kraampje waar men kon eten en drinken. Hij maakt sap klaar, dat met neme bestaat uit een – letterlijk – versgemalen kikker. “Dit is goed voor het geheugen.”, weet hij te melden. “Presidenten zouden dit eens moeten nemen, die de arme mensen vergeten”. Een mooie anekdote, waarin de film in twee zinnen wordt samengevat. Want in Lima gebeurt wat je geen mens gunt: vergeten worden.

 

Waardering: ****

 

 

BEELD
El Olvido staat in de originele 1,78:1 verhouding anamorf op het schijfje. De transfer oogt goed. De schitterende cinematografie van Adri Schrover komt prima tot zijn recht. Beschadigingen zijn afwezig, enkel filmgrain is in lichte mate op te merken. De dvd bevat optionele Nederlandse en Engelse ondertitels.

 

Op de screenshots ziet u linksboven ‘Cobos Films’ staan; bij de koopversie zal het beeld vanzelfsprekend vrij zijn van naamsvermeldingen.

 

 

GELUID
Het geluid staat als een Dolby Digital 2.0 track op de dvd. Ook op het geluidsspoor valt weinig aan te merken. De track is geheel kraak- en ruisvrij en brengt de dialogen op een heldere manier. Op de momenten dat er muziek te horen is, komt deze warm en met een redelijke diepte uit de speakers.

 

 

EXTRA’S
El Olvido staat helaas kaal op de dvd. Van extra’s ontbreekt elk spoor. De enige smet op een verder prima uitgave van Homescreen.

 

 

Speelduur
ca. 90 minuten
Distributie
Homescreen
Release datum DVD
24 februari 2009
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
16:9 anamorf (1,78)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Spaans
Ondertiteling
Nederlands
Engels
Extra’s
Geen

 

Met dank aan Homescreen voor het beschikbaar stellen van deze DVD !