FILM
Acht jaar heeft het geduurd alvorens Frank Herrebout weer toekwam aan het regisseren van een nieuwe speelfilm. In 1996 debuteerde hij met De Zeemeerman, die werd uitgeroepen tot slechtste Nederlandse film van de twintigste eeuw. Met Joyride wil Herrebout een nieuwe weg in slaan: commerciële films maken tegen zo laag mogelijke budgetten.

Joy, Roos en Chantal zijn drie jonge meiden die een oldtimer cabriolet stelen om mee te kunnen doen aan een talentenjacht voor supermodellen in Nice. Onderweg komen Roos en Chantal erachter dat Joy een jonge student, Tim, ontvoerd heeft en deze bewusteloos in de achterbak heeft gelegd. Geïnspireerd door de middeleeuwse ‘Legende van Trois Vierges’ wil Joy Chantal en Roos betrekken bij de moord op Tim om zo voor eeuwig vriendinnen te blijven. Langzaamaan draaien de verhoudingen onderling om en komen de vriendinnen tegenover elkaar te staan. Wie is nog te vertrouwen?

De film komt erg moeilijk op gang en het duurt een tijdje voor je mee kunt gaan in de wereld van de drie vriendinnen. De film zit vol met clichés en de uiteindelijke climax zie je al van mijlenver aankomen. Door de situatie te verweven met de middeleeuwse legende van de ‘Trois Vierges’ probeert Herrebout het geheel wat inhoud en diepte mee te geven. Helaas mislukt dit volledig. Het is allemaal veel te doorzichtig en te onzinnig. Als thriller is deze prent dan ook volkomen mislukt.

Als roadmovie is er wel een klein lichtpuntje te ontdekken. Het mooie Franse landschap en de prachtige oldtimer cabriolet zorgen toch voor een paar mooie plaatjes, maar vanzelfsprekend is dit niet genoeg om een film anderhalf uur lang boeiend te houden. De drie hoofdrolspeelsters doen niet veel meer dan mooi wezen en de decolleté van Verbaan is dan ook veelvuldig nadrukkelijk in beeld. Tygo Gernandt, het personage met de minste tekst, maakt wellicht nog de meeste indruk, al is zijn prestatie ook zeker geen memorabele.

Joyride is helaas één grote zoutloze bedoening die door het ontbreken van enige band met de personages en het matige acteerwerk niet tot een aardige poging van het nieuwe duo gerekend kan worden. Het idee is sympathiek, de uitwerking laat echter veel te wensen over.

Waardering: * half

ACHTERGRONDINFORMATIE
Regisseur Frank Herrebout, die in 1996 debuteerde met De Zeemeerman, volgens velen de slechtste Nederlandse film ooit, beschouwt Joyride als zijn eerste echte speelfilm. De Zeemeerman is naar zijn zeggen volledig door producent Rob Houwer verpest en derhalve niet te beschouwen als zijn eerste speelfilm. Joyride werd in 2005 glorieus winnaar bij de uitreiking van de Gouden Ui. De zogenaamde tegenhanger van de Gouden Kalveren. De film won in de categorieën ‘slechtste film’, ‘slechtste regie’ en ‘slechtste actrice’ (Georgina Verbaan). Leo van Maaren en Frank Herrebout willen met lage werkbudgetten commerciële films op de markt brengen. Joyride is de eerste film die volgens dit recept gemaakt is. De film kostte in totaal 95.000 euro. De acteurs verleenden gratis hun medewerking. De film werd zowel door pers als publiek finaal de grond in geboord en verdween al snel uit de bioscopen.

BEELD
Joyride heeft een zogenaamde high definition transfer meegekregen en dit is goed te zien. De print oogt uitstekend. De kleuren zijn mooi verzadigd en warm. Scherpte en detaillering zijn uitstekend. Het broeierige Franse landschap komt erg fraai over. Al met al valt er niks op deze uitstekende transfer aan te merken. Er is geen ondertiteltrack aanwezig, ook niet op de momenten dat er een schaars woordje Frans gesproken wordt.

GELUID
Het geluid staat in een stereo Dolby Digital 2.0 (192 kb/s) en in een unwrapped Dolby Digital 5.1 (448 kb/s) track op de dvd. Unwrapped houdt in dat de geluidstrack via een elektronische weg is afgeleid van het oorspronkelijke geluidsspoor. Bij het opstarten van de film wordt automatisch de 5.1-track geselecteerd, die deze keer niet eens zo verkeerd klinkt. Dialogen zijn goed verstaanbaar en het geheel heeft een redelijke laag. Af en toe zwalkt het geluid een beetje. De 2.0-track klinkt wat harder en meer geconstrueerd en komt op mij persoonlijk beter over.

EXTRA’S
Op de dvd afwerking van deze film valt werkelijk niks aan te merken. Beeld en geluid zijn goed verzorgd en de extra’s zijn talrijk. De film is opgedeeld in slechts 6 hoofdstukken. Via het statische hoofdmenu is het extra’s menu te bereiken waarna je de extra’s één voor één kunt afspelen.

De Behind the scenes featurette beslaat zo’n drie kwartier en is gepresenteerd in dagboekvorm. Het beeld wordt voorgeschoteld in een klein schilderij en is van matige kwaliteit. Desalniettemin leuk om deze sfeerimpressie eens te bekijken. De making of is vrij standaard, maar leuk van commentaar voorzien door Peggy Vrijens. Het interview met Herrebout is afkomstig uit het programma ‘Verloren zonen’ en duurt een kleine 10 minuten. In deze 10 minuten vertelt de regisseur meer over de productie en wekt hij de indruk iets serieus gemaakt te hebben. Ook geeft hij (in)direct een trap richting de Nederlandse filmpers, die de film geen eerlijke kans zou hebben gegeven. Naast dit alles zijn er ook nog twee trailers, 8 deleted scenes, een videoclip en de complete soundtrack terug te vinden op de dvd.

Speelduur
ca. 87 minuten
Distributie
Indies Home Entertainment
Release datum DVD
7 februari 2006
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
16:9 Anamorphic (1,85)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands
Dolby Digital 5.1 (Unwrapped) – Nederlands
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Making of
Behind the scenes
Deleted scenes
Interview met de regisseur
Composer filmscore
Videoclip
2 Originele bioscooptrailers

Met dank aan Indies Home Entertainment voor het beschikbaar stellen van deze DVD !