web analytics

Metaal en Melancholie – DVD-Recensie

Reacties zijn gesloten

  

FILM
Heddy Honigmann debuteerde in 1985 in de Nederlandse bioscopen met de experimentele en sympathieke film De Deur van het Huis. Drie jaar later maakte ze Hersenschimmen, naar het beroemde boek van J. Bernlef. Onbewust schemerde in deze beide producties al door waar de toekomst van Honigmann zou liggen. In beide films geeft Honigmann de acteurs namelijk alle tijd en vrijheid om hun personage een menselijk gezicht mee te geven en focust ze zich op de kleine en intieme spelscènes. Toen in 1993 haar eerste lange documentaire Metaal en Melancholie in première ging, bleek dat de regisseuse niet alleen acteurs volledig voor zich wist te winnen, maar dat zelfs de gewone man van de straat Honigmann alles vertelde wat ze maar horen wilde. Het levert een indrukwekkend en memorabel document op.

 

In Metaal en Melancholie keert Honigmann voor het eerst in twintig jaar terug naar haar geboortestad Lima in Peru. Ze reist mee met een aantal taxichauffeurs, die, gedwongen door de slechte economische toestand in het land, naast hun echte baan wat bijklussen als taxichauffeur. Onderwijzers, acteurs, geheim agenten, economen: allen verdienen niet genoeg om het hoofd boven water te houden en worden gedwongen op de een of andere manier wat bij te verdienen. Door middel van open monologen, waarin Honigmann slechts af en toe als gespreksleider hoeft op te treden, krijgt elke taxichauffeur een eigen gezicht en komt de kijker meer te weten over diens privéleven, het leven op de straat in Lima en de economische situatie van het land.

 

Rooskleurig zijn deze verhalen vaak niet. Te meer omdat al snel duidelijk wordt dat de personen gedwongen worden voor chauffeur te spelen. De middenklasse in Peru heeft ofwel geen echte baan, of verdient te weinig om rond te komen. In oude auto’s – vaak voorzien van roest, blikschade en allerlei gaten – wordt er voor en na werktijd een kleinigheid bijverdiend. Bovendien ligt er naast werkloosheid en armoede nog een ander gevaar op de loer: criminaliteit. Zo laten diverse chauffeurs zien hoe ze hun taxi op inventieve wijze tegen diefstal beschermen, of juist bewust niet: één van hen spreekt haast gelukzalig over de verouderde staat van zijn taxi. ‘Wanneer de dief het portier opentrekt en het valt eraf, schrikt hij en rent weg.’

 

Deze positieve instelling is kenmerkend voor de vaak barre en emotionele verhalen die we te horen krijgen. Ondanks alle malaise op economisch en persoonlijk gebied ziet elke geïnterviewde de positieve kant van het leven in. Deze passie en levenslust, in combinatie met hun openhartigheid, maakt van de Peruanen stuk voor stuk unieke mensen. Waar de Westerling zich bij tegenslag vaak verliest in het leven en er ondanks alle (materiële) rijkdom ook niet meer bovenop komt, daar putten de Peruanen kracht uit de melancholie, uit het verlangen naar het oude, of een beter leven.

 

Dat Honigmann erin slaagt met minimale middelen het vertrouwen van de taxichauffeurs voor zich te winnen, is knap en tekent haar gedrevenheid, talent en vakmanschap. Veelal doen de chauffeurs zelf hun hele levensverhaal uit de doeken, waarbij Honigmann net als de kijker geboeid en meelevend meeluistert. Slechts een enkele keer valt de spreker stil en voelt de regisseuse zich genoodzaakt in te grijpen.

 

Eén van de meest aangrijpende sequenties is die waarin een taxichauffeur zich zo op zijn gemak lijkt te voelen, dat hij uit het niets het levensverhaal van zijn doodzieke dochtertje uit de doeken doet. Hij vertelt hoe ze heeft moeten vechten voor haar leven en hoe hij en zijn vrouw haar steeds hebben proberen doen in te zien hoe mooi het leven kan zijn en wat voor mooie dingen haar allemaal nog te wachten staan. ‘Het leven is hard, maar ’t is mooi’, zegt de man. Een constatering waar geen speld tussen te krijgen valt. Als in één van de gesprekken hierna een vrouwelijke taxichauffeur haar trieste huidige leefsituatie uit de doeken doet en plots in tranen uitbarst, voel je ook als kijker het traanvocht over je wangen lopen. Zo puur en openhartig zie je ze zelden. Metaal en Melancholie is een portret om te koesteren.

 

Waardering: **** half

 

 
BEELD
Metaal en Melancholie werd gedraaid voor de VPRO televisie en is geschoten in 4:3 formaat. Het beeld oogt redelijk, ondanks de zichtbare portie beeldruis. De wat groezelige aanblik van de prent past echter prima bij het onderwerp (of beter gezegd thema) van de documentaire. Scherpte, contrast en zwartniveau zijn acceptabel. Af en toe is er een kleine videoartefact zichtbaar, maar grote beschadigingen blijven uit. De optionele Nederlandse ondertitels zijn goed uitgevoerd (al valt de letter é steevast weg, zo staat er een aantal maal ‘n’ in plaats van ‘één’). Tevens is er een Frans en Engels ondertitelspoor aanwezig.

 

  

GELUID
Op het geluid valt niks aan te merken. Het monospoor is vrij van beschadigingen en ruis en brengt de dialogen op een heldere manier. Daar de documentaire bovendien vrij is van een muzikale score, voldoet het monospoor aan alle kanten en was een opgewaardeerde track zonde van tijd, geld en moeite geweest.

 

 

EXTRA’S
Via het sfeervol vormgegeven menu is het mogelijk de film te starten, een hoofdstuk te selecteren of de taalinstellingen te veranderen. Helaas staan er geen extra’s op de dvd.
 

 

Speelduur
ca. 80 minuten
Distributie
Living Colour Entertainment
Release datum DVD
22 januari 2009
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
4:3
Geluid
Dolby Digital 1.0 – Spaans
Ondertiteling
Nederlands
Engels
Frans
Extra’s
Geen

 

Met dank aan Living Colour Entertainemt voor het beschikbaar stellen van deze DVD !