FILM
In 1973 geleden maakte een spontane, levenslustige en zelfverzekerde jonge vrouw haar acteerdebuut in de film Turks Fruit, naar het gelijknamige boek van Jan Wolkers. Monique van de Ven, als de impulsieve Olga, verraste vriend en vijand en gaf de eerste Wolkers verfilming extra glans. Afgelopen jaar, vijfendertig jaar later, debuteerde diezelfde Van de Ven als langspeelfilmregisseuse met Zomerhitte, eveneens naar een boek van Wolkers. Symbolisch genoeg bleek het boek Wolkers’ laatste te zijn. Met dezelfde levenslustigheid en zelfverzekerdheid van vijfendertig jaar geleden, maakt Van de Ven van Zomerhitte een prima liefdesdrama en weet ze de gebreken die het scenario vertoont prima te verbloemen.

Want het is vooral op scenariotechnisch gebied dat Zomerhitte weinig overtuigt. Scenarioschrijver Edwin de Vries – die overigens een amusante, zeer kleine bijrol vertolkt als arts – lijkt geen keuze gemaakt te kunnen hebben tussen de misdaad-, drama- en romantiekelementen zoals Wolkers die beschreef in zijn boek. Daar waar de romantiek en het drama in potentie meer kracht en mogelijkheden bieden dan de misdaadverhaallijn, durft De Vries het niet aan om deze laatste een ondergeschikte rol te laten spelen. En dat is jammer, want als romantisch drama overtuigt Zomerhitte meer dan als misdaad-thriller. Dit heeft veel te maken met het perspectief van waaruit we de gebeurtenissen in de film volgen.

Vanuit het perspectief van fotograaf Bob (Waldemar Torenstra) zijn we getuige van alles wat er zich afspeelt op het sfeervolle Texel. De film opent met beelden van Bob en zijn vriendin Jara (Jelka van Houten), die voor een opdracht in Afghanistan verkeren. Net op het moment dat ze willen terugkeren, vallen ze in een hinderlaag en zijn ze getuige van een terroristische aanslag. Bob besluit het gebeuren te fotograferen. Wanneer één van de terroristen hen in het oog krijgt, gooit hij een granaat richting het duo. Hierbij komt Jara om het leven. Als beroepsfotograaf heeft Bob het hele gebeuren intuïtief vastgelegd en de granaat in diens curve gevolgd. De laatste angstige blik van Jara, vlak voor de granaat naast haar inslaat, legt hij ook vast.

Zomerhitte had vanaf dit punt kunnen vertrekken als een (liefdes)drama over een man die zich schuldig voelt aan de dood van zijn vriendin en dergelijke situaties in de toekomst koste wat het kost anders wil oplossen. De ontmoeting met de beeldschone Kathleen (Sophie Hilbrand) biedt hem deze mogelijkheid. Hij komt er al snel achter dat Kathleen gevangen zit in een duister web van drugssmokkel en onderdrukking. Maar lastig is het ook, want ondanks dat Kathleen constant toenadering tot Bob zoekt, vraagt hij zich af of hij haar wel kan vertrouwen aangezien ze steeds terugkeert naar haar duistere vrienden. De spanning wordt opgevoerd wanneer Bob tijdens een foto-opdracht niet ingrijpt op het moment dat een roofvogel de persoon naast hem aanvalt: net als tijdens de aanslag op Jara is het enige wat hij hier doet het afdrukken van foto’s. Zal Bob Kathleen wel kunnen redden? En wil hij dit wel?

Deze innerlijke spanningen en vragen waarmee Bob kampt worden zichtbaar door het prima spel van Waldemar Torenstra. Buiten zijn sterke ’screen-personality’, resulteert zijn impulsieve spel in een aantal krachtige scènes. Sophie Hilbrand overtuigt eveneens als de weifelende, maar tegelijkertijd doortastende Kathleen, maar mist de speels- en frisheid die normaal kenmerkend zijn voor de vrouwelijke creaties van Wolkers. Torenstra en Hilbrand – ook in het dagelijks leven een koppel – hebben een fijne chemie en maken van de romantische en beeldende sequenties een fijn schouwspel. Op de bijrollen, onder andere opgevuld door Johan Leysen, Cees Geel en Jeroen Willems, valt eveneens weinig aan te merken. Het is dan ook jammer dat de op sommige momenten houterige dialogen een aantal scènes een knullige aanblik geven.

Samen met de vele clichés – vooral rondom de criminele bende – en de weinig fantasievolle portrettering van deze karakters zorgen deze scènes ervoor dat er van spanning vrijwel geen sprake is. Dat het scenario deze verhaallijn dan toch zoveel tijd en ruimte gunt is onbegrijpelijk, te meer wanneer men in ogenschouw neemt dat de opbloeiende liefde tussen beide hoofdpersonages en de gevoelens waarmee Bob worstelt veel interessanter materiaal opleveren. Wie Zomerhitte benadert als een thriller zal dan ook van een koude kermis thuiskomen, wie zich echter openstelt voor een sfeervol en warm liefdesverhaal, zal zich ongetwijfeld vermaken.

Afgezien van het weifelende en af en toe knullige scenario valt er namelijk weinig op de film aan te merken. De dynamische ‘widescreen’-cinematografie van Lex Brand vangt prachtige en sfeervolle plaatjes en zit de personages intens en dicht op de huid. Door de keuze de camera los te hanteren, krijgen de handelingen aanzienlijk meer vaart en vertellingskracht. Beide aspecten worden daarnaast nog versterkt door de vakkundige montage van Job ter Burg, die ervoor kiest de shots niet te lang te laten duren. Op een aantal momenten legt hij meer vuur in een handeling op het scherm door een harde ’schnitt’ te plaatsen, die de emoties van de karakters niet alleen ondersteunen, maar voor de kijker ook toegankelijker maken. Dit alles wordt begeleid en ondersteund door de sfeervolle soundtrack van Christian Henson.

Door het ontbreken van spanning en tot de kern reikend drama is Zomerhitte echter niet de broeierige thriller of het hartverscheurende liefdesdrama dat het had kunnen zijn, maar buiten dat biedt de film wel prachtige plaatjes, uitstekend spel en een prima technische verzorging. Dat de film ook nog afsluit op een effectieve feel-good wijze en daarmee de kijker met een goed gevoel de bioscoop doet verlaten, maken een bioscoopbezoek tot een meer dan aardig tijdverdrijf.

Waardering: *** half

BEELD
De broeierige beelden van Zomerhitte komen op deze 2,35:1 anamorf uitgevoerde dvd uitstekend tot haar recht. De kleurweergave is prima, met mooie natuurlijke en warme kleuren die de sfeer van de film versterken. Detailniveau en contrast zijn goed, maar zeker niet optimaal. Er is geen ondertiteling aanwezig.

GELUID
Het geluid staat in een Dolby Digital 5.1 track (448 kb/s) op de dvd. De track kent een prima ruimtelijk karakter en brengt de dialogen op een heldere manier. De sfeervolle muziek komt dynamisch en met veel diepte uit de speakers. Beschadigingen zijn afwezig.

EXTRA’S
Voor de dvd het menu bereikt, worden er enkele trailers van andere titels van Warner afgespeeld. Deze zijn door te spoelen. Via het statische menu van de dvd is het mogelijk de film te starten, naar de scèneselectie te gaan of het extra-menu te betreden. De film is opgedeeld in dertien hoofdstukken. Aan extra’s geen gebrek op deze dvd. Naast de bioscooptrailer en de teaser, vinden we allereerst de videoclip van de soundtrack van de film ‘Van Velzen – When Summer Ends’ (3½ minuut) op het schijfje terug. In de vlotte en informatieve making of (22 minuten) worden interviews met betrokkenen afgewisseld met film- en setbeelden. De Viplogs (9½ minuut) bestaat uit een aaneenschakeling van (korte) opnames van de set. Een interessante, maar door Wolkers’ beperkte vitaliteit ook vermoeiende extra, betreft het interview met Jan Wolkers (44 minuten). Het betreft een ruwe, ongemonteerde versie van het interview. Tot slot treffen we twee audiocommentaren op de dvd aan. De eerste wordt ingesproken door Waldemart Torenstra, Sophie Hilbrand en Monique van de Ven, de tweede door Ate de Jong en Edwin de Vries. De eerste track is te verwaarlozen, de tweede daaregentegen is bijzonder interessant en amusant en behoort tot één van de betere commentaartracks die te beluisteren zijn.

Speelduur
ca. 100 minuten
Distributie
Warner Home Entertainment
Release datum DVD
20 augustus 2008
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
Anomorphic 16:9 (2,35)
Geluid
Dolby Digital 5.1 – Nederlands
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Promotrailers
Originele bioscooptrailer
Teaser
Videoclip ‘Van Velzen – When Summer Ends’
Making of
Viplogs
Interview Jan Wolkers
Audiocommentaar regisseur en acteurs
Audiocommentaar producent en scenarioschrijver