“Studio 100 kan het heus wel.”
Een Studio 100-film kenmerkt zich door: slechte decors, rare kostuums, slap verhaal, en plaatsvervangende schaamte. Je zou bijna vergeten dat de makers van Kabouter Plop, Piet Piraat en Mega Mindy ook Het Huis Anubis verzonnen.
Anubis vs. de rest
De avontuurlijke serie is sinds 2006 mateloos populair bij de jeugd. Dat viel ook wel af te lezen aan de bezoekersaantallen van de eerste bioscoopfilm, Anubis en Het Pad der 7 Zonden. Met ruim 560.000 bezoekers werd het de best bezochte Nederlandse film van 2008 en liet het de films over lollige Belgische piraten en kabouters ver achter zich.
En terecht. Voor Anubis was er een degelijk script, mooie locaties en een redelijk overtuigende cast. Dat de film flink wat clichés van het avonturengenre gebruikte namen we voor lief. De tweede bioscoopfilm, Anubis en de Wraak van Arghus, kent eenzelfde aanpak.
Spannin
Appie is jarig en zijn vrienden willen hem verrassen met een spannend weekend in een spookkasteel. Geen echt spookkasteel, maar een soort pretpark waar je op vampiers kunt jagen. Denken ze. De heer des huizes zint na een jeugdtrauma al dertig jaar op wraak en heeft het gemunt op de tienergroep. Wat er met ze gebeurt ga ik hier niet verklappen, maar het is vrij luguber.
Kleine kinderen zouden daar best eens over kunnen struikelen. Had de vorige Anubis-film nog veel weg van jeugdavonturen als The Chronicles of Narnia; het nieuwste perikel lijkt verdomd veel op een horrorfilm. Goed, het is geen hakfestijn, maar de jonge kijker moet wel tegen een flinke dosis spanning kunnen.
Als dat geen probleem is, is Anubis en de Wraak van Arghus net als zijn voorganger een prima film. Er is zichtbaar meer geld en aandacht in gestoken dan in andere Studio 100-films en zal ongetwijfeld weer voor een groot succes zorgen. Belangrijkste factor daarbij is misschien nog wel dat een cast met gewone jongeren beter aanslaat dan een groep verklede volwassenen. Plop, eat your heart out.
Waardering: ***
Anubis en de Wraak van Arghus (2009)
Regie: Dennis Bots
Scenario: Anjali Taneja en Alexandra Penhry Lowe
Met: Iris Hesseling, Kevin Wekker, Patrick Wessels, Lucien van Geffen, Marieke Westenenk, Vincent Banic, Loek Beernink, Gamze Tazim, Vreneli van Helbergen, Sander van Amsterdam, Claartje Janse, en gastrollen van Bram van der Vlugt en Peter van den Begin.
Camera: Peggy de Vos
Speelduur: 80 minuten
Te zien vanaf: 16 december 2009
Toch opmerkelijk dat acteurs als Bram van der Vlugt en Peter van den Begin zich hiervoor lenen. Ach, misschien hadden ze ook wel eens zin in een verzetje of is het allemaal kennelijk toch wel degelijk de moeite waard in dit geval.
Overigens schijnt men bij Studio100 wel ontzettend professioneel te werk te gaan. Jammer genoeg verliezen alle acteurs vaak al snel hun natuurlijkheid en veranderen ze in plastic figuren. Maarja, wat wil je dan ook bij een bedrijf als studio100?
Studio100 heeft trouwens ook al zijn invloed op de taalkunde van Belgische kinderen, getuige dit citaat uit een weblog van de Belgische stripmaker Merho over zijn kleinkinderen:
“Als je hem vraagt hoe de Amerikaanse president heet, antwoordt hij ‘Obama.’ En op de vraag waar Obama woont, replikeert hij: ‘In het Witte Huis’. Maar bij de geografische ligging van het Witte Huis, gaat hij in de fout. Dan merk je duidelijk dat hij, net als zijn zus, intellectueel gevormd werd door Studio 100.”
Ik zie dat hierboven nog een stukje quote mist, het belangrijkste stukje zelfs:
Dan merk je duidelijk dat hij, net als zijn zus, intellectueel gevormd werd door Studio 100. ‘Het Witte Huis staat in Amica!’ En als hij nu op straat een licht gekleurde man ziet, wijst hij hem aan en roept keihard: ‘Obama!!!’