web analytics

Afblijven

Reacties zijn gesloten

Vanaf 5 oktober is Afblijven, de nieuwe speelfilm van Maria Peters, te zien in meer dan honderd Nederlandse bioscopen. Peters regisseerde eerder succesvolle en aangename jeugd- en familiefilms als Kruimeltje, De Tasjesdief en Pietje Bell, die samen meer dan drie miljoen bezoekers naar de zalen lokte. Ondanks dat het werk van Carry Slee veelvuldig bekroond werd, is dit pas de eerste verfilming van een van haar boeken. Maria Peters wil af van het ‘kinderfilm imago’ en heeft met Afblijven van Slee de mogelijkheid om een film af te leveren die meer biedt dan enkel een recht-toe-recht-aan verhaaltje voor de allerjongsten.

 

 

 

Te dik en te dun
Van de boeken van Carry Slee werden in Nederland al meer dan vier miljoen exemplaren verkocht. Het mag dan ook opmerkelijk worden genoemd dat het zolang geduurd heeft voordat een van haar succesverhalen vertaald werd naar het witte doek. Met Afblijven is het dan eindelijk zover.

 

In Afblijven volgen we de vijftien jarige Melissa. Ze houdt ontzettend veel van dansen en zit op klassiek ballet. Tenminste, dat denken haar ouders. In werkelijkheid volgt ze hiphop lessen. Klasgenoot Debby kan ook goed dansen, maar is niet bepaald een vriendin. Ook Jordi zit bij Melissa in de klas en kent haar al vanaf de basisschool. In het geheim is hij heimelijk verliefd op Melissa. Als Melissa wordt uitgekozen om te dansen in de nieuwe videoclip van Brainpower beginnen de problemen. Ze maakt kennis met Jim, een professioneel danser. Hij ziet dat Melissa onzeker is en geeft haar XTC-pillen. Melissa raakt steeds meer verslaafd aan de pilletjes en kan niet meer zonder. Jordi en Melissa’s beste vriendin Fleur proberen vanalles om Melissa weer op het rechte pad te krijgen. Zal dit ze lukken?

 

Het scenario van Afblijven komt van de hand van regisseuse Maria Peters. Het boek van Carry Slee richt zich vooral op Jordi en Melissa, de onderlinge vriendschap en de gevolgen die de gebeurtenissen rondom Melissa hebben op het leven van beide personages. In het scenario is voor de ontwikkeling van de band tussen de twee vrijwel geen ruimte. Van meet af aan is duidelijk waar het verhaal naartoe gaat en worden Melissa en Jordi neergezet als twee vaststaande karakters met weinig originele ingevingen of diepgang. Vooral Melissa heeft een merkwaardige handelswijze en karakteropbouw meegekregen. Door het gebrekkige scenario komt ze in het begin van de film erg onsympathiek over. Hierdoor is het moeilijk om in het verhaal te komen en met haar personage mee te gaan. Alles overkomt haar en ze lijkt er geen haar beter van te worden of iets aan de situatie te willen veranderen.

 

Naast de veel te stereotype karakters begint Peters met een overdaad aan korte scènes, waarin iedereen even aan bod komt. Daarbij lijkt ze lange tijd zelf niet te weten wie van de twee ze nou als belangrijkste karakter neer moet zetten. De film begint hierdoor rommelig. Grootste manco van de film is echter de mate waarin alles wordt getoond en uitgelegd. Het scenario is weinig subtiel en laat geen ruimte voor emoties en de verbeelding over. Alles wordt duidelijk in beeld gebracht, ondersteund met teksten en dit alles het liefst meer dan één keer. Werkelijk alles wordt nog eens extra uitgelegd en het tonen van emoties of het meegeven van diepte aan het personage lijkt taboe. Het is allemaal te dik en tegelijkertijd te dun. De (erg) jonge kijkers zal dit echter een zorg zijn en bij hen zal de boodschap van de film goed overkomen, maar voor de wat oudere kijkers kan dit tot irritatie leiden. Het is jammer dat het allemaal zo oppervlakkig en weinig subtiel gebracht wordt, want het gegeven biedt veel meer mogelijkheden. Peters had met deze film een stap kunnen zetten naar het maken van meer volwassen films (wat ze naar eigen zeggen graag wilt), maar is er zelf verantwoordelijk voor dat dit niet gebeurd is.

 

Wisselvallig
Voor de rol van Melissa is gekozen voor de jonge debutante Sem Veeger. Dat zij niet geheel weet te overtuigen, ligt voor het overgrote deel aan het zwakke scenario. De teksten die zij, en de andere spelers, uit moeten kramen zijn vaak van erbarmelijk niveau. Veeger moet het vooral hebben van haar looks en op sommige momenten doordringende blik. Geef haar een goed geschreven rol en er kan wat moois uit groeien. Ook de andere jeugdige (bij)rollen zijn wisselvallig van kwaliteit. Opmerkelijk is dat Melody Klaver, die eerder schitterde in Diep, hier goede scènes afwisselt met slechte. De enige die zich echt staande weet te houden, is Matthijs van de Sande Bakhuyzen als Jordi. Hij is de enige die diepte en gevoel in zijn spel legt. De scènes waarin hij voorkomt, zijn dan ook verreweg de beste uit de film.

 

Met de volwassen rollen is het niet veel beter gesteld. De ene helft hiervan is behoorlijk stereotype en de andere helft krijgt niet voldoende achtergrond om geloofwaardig te worden. Gijs Scholten van Aschat bijvoorbeeld speelt de vader van Melissa. Dat hij niks van Jordi moet hebben is van begin af aan duidelijk. Waarom dat zo is, weet echter niemand. Geloofwaardig kan het niet worden omdat Jordi puur goed en vriendelijk overkomt. Een ander ongeloofwaardig aspect van de rol van Scholten van Aschat is het feit dat hij niet wil dat Melissa naar hiphop luistert. In de eerste helft van de film vraag je je af waarom hij dit niet toestaat. Daar kom je op een gegeven moment achter (Melissa’s moeder is verslaafd geraakt aan drugs na een carrière in de danswereld), maar dit wordt dan zo simpel en makkelijk gesteld dat je je afvraagt waarom daar pas na zoveel jaar voor het eerst door de beide ouders over gesproken wordt.

 

De wisselvalligheid is niet alleen terug te vinden in het acteerwerk, maar ook in de structuur en opbouw van de film zelf. Zoals gezegd is het begin erg rommelig en ongestructureerd. De film kent hierna een kortstondige opleving in de vorm van een paar goede scènes, maar valt al weer snel terug. Lange tijd is niet duidelijk welke verhaallijn de boventoon voert en hang je als kijker een beetje in het luchtledige. Vanaf het moment dat Melissa besluit om uit haar omgeving weg te vluchten, wordt het interessant. De focus komt hierdoor te liggen op de situatie rondom Jordi, het enige personage met een wat diepere laag. Van de Sande Bakhuyzen zorgt ervoor dat de film toch enigszins de moeite waard blijft. In dit laatste deel van de film zitten ook een aantal betere scènes. Opvallend is de leuke bijrol van Thijs Römer, als gedreven regisseur van de videoclip. 

 

   

 

Muziek, dans en drugs
De geregeld muzikale intermezzo’s zorgen voor een welkome afwisseling in het erg matig en overdreven vertelde verhaal. De dans- en muziekscènes zijn redelijk vlot vormgegeven en hebben een aangenaam karakter. Visueel oogt de film degelijk. De beelden zijn vlot en kleurrijk geschoten, waardoor de film een aangename sfeer kent.

 

Peters maakt wederom een typische jeugdfilm waarin subtiliteit ver te zoeken is. De jeugdige kijker zal zich goed met de situatie kunnen identificeren en lering kunnen trekken uit het verhaal. Welk jong meisje droomt er nu niet van om beroemd te worden of te dansen? En welke jongen koestert nou geen geheime liefde voor een klasgenootje? Voor de wat oudere kijker is het deze keer echter nog maar de vraag of hij aan zijn trekken komt. Pietje Bell en Kruimeltje zijn nostalgische jeugdboeken, waarvan de sfeer in de filmversie grotendeels overeind bleef. Afblijven is echter dermate voorgekauwd, oppervlakkig en rommelig dat er weinig te genieten valt.

 

Waardering: ** half

 

 

 Afblijven
(2006)
 Regie:
Maria Peters
 Scenario: Maria Peters
 Naar het boek van: Carry Slee
 Producent: Hans Pos, Dave Schram, e.a.
 Camera: Hein Groot
 Muziek: Fred Vogels, Maarten Spruijt
 Met: Sem Veeger, Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Tommie Venneker, Tessa Schram, Melody Klaver, e.v.a.
 Taal: Nederlands
 Duur van de film: 92 minuten / Kleur
 Distributie: RCV
 Te zien vanaf: 5 oktober 2006

 

 

7 gedachten over “Afblijven

  1. Dit is een van de beste films die ik gezien heb persoonlijk geef ik een 9,5:10.

  2. dit is echt een hele mooi film heb hem op dvd echt vet moooooi

  3. ik heb deze film thuis.
    ik vind het een heele gafe film.
    het is egt heel cool dat malisa aan hiphop doet en erg spanent als ze een jongen ontmoet die niet goed is en die druks gebruikt.
    waneer malisa in het ziekenhuis ligt en jordi hoort dat nummer 17 dood is denkt hij dat het malissa is (wat gelukig niet zo is)

    ik moest in het begin egt wel sliken.

    het is zoooo spanent egt de beste film

    xxx GR rosemarijn

  4. melissa gebruik jij echt druks? ik denk van niet en verder hele coole film, die jim is erg wat die heeft gedaan. ik ben 8 jaar

Reacties zijn gesloten.