“Meeslepend romantisch epos voor breed publiek”
Slechts zo’n vijf minuten en vrijwel zonder dialoog is Rutger Hauer – die in 1980 voor het laatst in een Nederlandse film (Spetters) zijn opwachting maakte – te zien in Bride Flight, de nieuwe film van Ben Sombogaart. In deze vijf minuten maakt hij een immense indruk. Dat de rest van de cast niet voor hem onder doet, zegt genoeg. Bride Flight is een op elk niveau uitstekend vervaardigde en meeslepende film, maar mist de emotionele betrokkenheid om de kijker écht te raken.
Rutger Hauer
Bride Flight begint met beelden van een oude man, Frank (Rutger Hauer), die in zijn felrode jeep door prachtige Nieuw-Zeelandse wijngaarden rijdt, op weg naar de mede-eigenaar van de wijngaarden om de nieuwe wijn te proeven. We zien close-ups van zijn gezicht, waar veel op af te lezen valt: de man oogt kwetsbaar en aimabel, maar tegelijkertijd ook mysterieus. Eenmaal aangekomen neemt Frank een slok van de nieuwe wijn, zegt nog steeds geen woord, maar knikt goedkeurend en overduidelijk genietend naar zijn compagnon. Opnieuw zegt zijn blik alles wat we als kijker ook maar willen weten.Terwijl Frank daarna in zijn jeep terugrijdt richting zijn huis, zwelt de melancholieke muziek aan en toont de camera met afwisselende standpunten de meest prachtige plaatjes van de schitterende natuur. Een koude rilling overvalt de kijker. Dit is groots. Meeslepend. Dit imposante gevoel blijft gedurende de hele film, maar wanneer de aftiteling haar laatste regel heeft getoond, blijf je nog altijd verstild naar het scherm turen in de hoop dat die ene dialoogzin, die ene subtiele beweging, of die ene blik die je als kijker doet breken nog komt. Maar hij komt er niet. Ondanks dat Bride Flight alles in zich heeft om in potentie een hartverscheurend (melo)drama te zijn, wil het als kijker maar niet lukken een emotionele band aan te gaan met één van de hoofdpersonages. En dit is vreemd, want zowel scenario, spel- als beeld- en geluidtechnisch is de film van ongekend niveau.
Emotie
Bride Flight vertelt het verhaal van de drie jonge bruiden Ada, Marjorie en Esther, die allen met het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland emigreren in de hoop daar een niet en beter leven te krijgen. Ook de ambitieuze en ongebonden Frank besluit naar de eilandengroep te verhuizen. Ze ontmoeten elkaar tijdens de beroemde luchtrace van Londen naar Nieuw-Zeeland in 1953. Vol hoop en verwachtingen beginnen ze aan hun nieuwe leven. Ze weten niet dat door de ontmoeting op deze vlucht, de ‘bruidsvlucht’, hun levens voor altijd verbonden zullen blijven.
Scenariste Marieke van der Pol werkte eerder samen met Sombogaart aan de voor een Oscar-genomineerde film De Tweeling. Waar in die film de toon zuiver melodramatisch was, niet altijd even subtiel, maar wel oprecht en doeltreffend, is de toon van Bride Flight minder zwaar en bij momenten zelfs luchtig. Het dramatische uitgangspunt van de film – dat ik vanwege de plot niet val verklappen – wordt licht verteerbaar gemaakt door komische woordspelingen en dialogen. Deze bewuste keuze van de makers maakt de film waarschijnlijk toegankelijker voor een groter publiek, maar is wel één van de redenen waarom een emotionele band met (één van) de hoofdpersonages uitblijft.
Een andere reden is wellicht de grote hoeveelheid aan belangrijke karakters. Het verhaal leent zich uitstekend voor een constructie waarbij we als het ware door de ogen van één van de hoofdpersonages terugkijken op een periode die bepalend is geweest voor het leven van een aantal personen. Van der Pol kiest er echter voor om niet één personage centraal te stellen, maar een stuk of vier. Ondanks dat de afzonderlijke levensverhalen met elkaar verbonden zijn, verloopt de afwisseling tussen deze verhalen en het heden en verleden niet altijd even soepel. Een duidelijke rode draad in het verhaal ontbreekt hierdoor en er wordt pas relatief laat duidelijk waar men nu naar toe wil. Al datgene wat zich daarvoor afspeelt blijkt nadien wel verband te hebben met de plot, maar is nergens dermate enerverend dat de kijker gevraagd wordt actief betrokken te raken met één van de personages. Ook in het laatste deel van de film, waarin het drama zich ontwikkelt en mooi afrondt, kent geen enkele scène een treffend emotioneel hoogtepunt dat de kijker doet breken. Deze lineaire structuur van het scenario, vrijwel zonder echte hoogtepunten, is nog een reden waarom emotionele betrokkenheid uitblijft.
Indrukwekkend spel
Waarom is Bride Flight dan toch een ‘uitstekend vervaardigde en meeslepende film’? Sombogaart is erin geslaagd een sfeer en tempo te creëren die je als kijker volledig doen onderdompelen in de leefwereld van de diverse personages. Dit is vooral te danken aan de authentiek ogende en sfeervolle art-direction en het – zoals altijd – grootse camerawerk van Piotr Kukla. Met oog voor detail en tegelijkertijd de omvangrijkheid van de prachtige locaties geeft hij de film een onmiskenbare uitstraling mee. De keuze om elke periode die de film behandelt – 1953, 1963, heden – een andere look mee te geven, werkt prima. De verschillende mate van dynamiek, het kleurgebruik en diversiteit aan lenzen, versterken eerder de verzorgde uitstraling van de film, dan dat ze zorgen voor een stijlbreuk. In combinatie met de melancholieke en weemoedige muziek van Jeannot Sanavia levert dit een mooi en goedgeolied geheel op.
De grootste kracht van de film schuilt echter in de stuk voor stuk indrukwekkende acteerprestaties. Elk hoofdkarakter kent zowel een jonge, als oude verschijning en buiten de notie dat deze qua gelijkenissen goed zijn gecast, is het acteerniveau in Bride Flight van ongekend niveau. Tegenover de charismatische ‘oude’ Rutger Hauer (als Frank) staat de net zo charmante en charismatische ‘jonge’ Waldemar Torenstra, tegenover Petra Laseur (als Marjorie) staat speelfilmdebutante Elise Schaap en tegenover Willeke van Ammelrooy (Esther) staat Anna Drijver, die hiermee bewijst meer te kunnen dan kleine rollen in feelgood movies zoals Feestje! en Flirt. Een speciale vermelding – als die er al moeten zijn – dient gemaakt te worden voor Karina Smulders als de ‘jonge’ Ada. Fris, naturel en alsof ze al jaren op het hoogste niveau acteert slaat ze zich door haar eerste grote productie en dragende rol heen. Ook Pleuni Touw, als de ‘oude’ Ada, doet je afvragen waarom er zo weinig beroep op haar wordt gedaan vanuit de filmwereld.
Bride Flight laat zich het best omschrijven als een meeslepend, romantisch en subtiel dramatisch epos voor een breed publiek. Een goedgeoliede machine, waarin alles precies op het juiste moment draait en tikt. Het enige kleine kritiekpunt is het uitblijven van een emotioneel hoogtepunt, welke de film van een blijvende impact had voorzien.
Waardering: ****
Geen emotionele betrokkenheid? Wat een onzin! De film is juist verre van oppervlakkig, een rode draad ontbreekt zeker niet want er zijn er meerdere (maar vooral het leven van Frank) en bijna elke ontwikkeling is goed getimed. Bride Flight zuigt de kijker volledig op, haast zo realistisch dat de emoties niet de overhand kunnen nemen omdat de levens van de hoofdpersonen dóórgaan. Deze film is cinema!
Ben het eens met Jeroen, ik snap ook niet waarom de recensent zoiets schrijft en dan vervolgens toch 4 sterren geeft … als hij het verhaal niet vind werken kan hij mij inziens nooit zo’n hoge waardering geven.
‘Emotionele betrokkenheid’ en ‘oppervlakkig’ zijn twee begrippen die ver uit elkaar staan wat mij betreft: het één sluit het ander niet uit. Zag gister een film (Two for the Money) die vrij oppervlakkig was, maar in één van de eindscènes voelde ik weldegelijk een emotionele band met nota bene een neven-personage dat slechts in een handjevol scènes te zien is in de film. Mijn opmerking over het ontbreken van een rode draad moet in verband worden gelezen met het stukje tekst erna. Men komt wat mij betreft iets te laat to-the-point (het geheim). Ik werd volledig meegesleept door het prima verhaal (en prima scenario), dat dus wel zijn werk deed, maar uiteindelijk raakte het me niet tot op het bot (en dat kan per doelgroep verschillen), terwijl dat mijns inziens wel had gekund. Voor de rest valt er niks op deze prent aan te merken, vandaar mijn vier sterren.
ZOoo mooi verhaal! super!
Het is echt een mooi film. Ik vind dat je heel goed kunt inleven in dit verhaal. Ik heb echt genoten!! Als je weet wat ik bedoel ;P