“Faalt zowel op dramatisch als komisch vlak”

 

Voor zijn trilogie Anatomie van Liefde en Pijn bracht regisseur Pieter van Hees vorig jaar Linkeroever uit. Deze viel tegen, vooral door het feit dat de film niet veel over liefde en pijn vertelde, en uiteindelijk een vrij conventionele horror/thriller bleek. Het tweede deel van de trilogie heet Dirty Mind, en ook deze film heeft dit probleem.

 

 

 

 
Ongepast happy-end
Het verhaal gaat over Diego, de stereotype sukkelige man die te angstig is om relaties aan te gaan. Zijn broer is stuntman, maar raakt gewond, waardoor Diego zijn stunt moet overnemen. Hij loopt hier hersenletsel bij op, maar dit vindt hij zelf niet erg. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis gekregen, waardoor hij nu Tony T. is en alles durft. Zijn karakter wordt steeds roekelozer en doktoren willen hem genezen door een apparaatje in zijn hersenen te plaatsen. Deze deus ex machina zorgt ervoor dat het verhaal een happy-end krijgt.

 

En dat is meteen een groot minpunt van de film. Gedurende anderhalf uur kijken we naar een strijd tussen Diego en de doktoren (die veelal uit eigenbelang handelen) en een innerlijke strijd van Diego/Tony T. zelf. Dit is best interessant, maar het einde (dat ik hier niet helemaal ga verklappen) is zo slap dat de film iedere mogelijke boodschap verliest. Op het drama-vlak faalt Dirty Mind  dus.

 

Gat
Dirty Mind is tevens een komedie. En op sommige stukken is dit best leuk kijken. Cabaretier Wim Helsen kan zijn beide karakters serieus en grappig neerzetten. Het ‘zero to hero-verhaal’ is alleen erg uitgemolken, waardoor veel grappen voorspelbaar zijn en te vaak worden herhaald. Net als Linkeroever komen de sterke punten in de film vaak voort uit dingen die al vaker zijn gedaan in het genre.

 

Het grootste probleem van Dirty Mind is dat het lading-dragend is opgezet. Als een film deel uitmaakt van ‘de anatomie van Liefde en Pijn’, verwachten we dat daar dan ook daadwerkelijk een statement over wordt gemaakt. De film opent met een existentialistisch praatje, dat verder niet wordt gebruikt. Hierdoor ontstaat een leeg gat dat opgevuld moet worden door de komische kant van het verhaal. Daar zitten geestige vondsten in, maar niet genoeg om te blijven vermaken, en zeker niet genoeg om de mislukte insteek te verbloemen. Pieter van Hees heeft met zijn derde en laatste deel The Wasteland wat goed te maken.

 

Waardering: **

 

Dirty Mind (2009) Regie: Pieter van Hees Scenario: Pieter van Hees Producent: Frank van Passel, Kato Maes en Bert Hamelinck Camera: Jan Vancaille Muziek: Michel Hatzi Montage: Nico Leunen Met: Wim Helsen, Peter van den Begin, Maaike Neuville, Frank Focketijn, e.v.a. Taal: Vlaams Duur van de film: 90 minuten / Kleur Te zien vanaf : 16 april 2009