Waar muziek stopt, begint stilte
“Ssssst”, met een vinger voor zijn lippen verbeeldt zenmeester Tenkei Roshi Koppens wat stilte voor hem betekent. Midden in het Vondelpark wel te verstaan. Het is slechts één van de vele ondoorgrondelijke conversaties in de film Lucia Rijker en de kracht van stilte van regisseur George Schouten. Maar in deze documentaire doen woorden er eigenlijk niet toe, rust is waar het om draait.
Haar boks- en kickboksrepetoire staat op vierenvijftig wedstrijden gewonnen, nul verloren. Lucia Rijker sloeg negenendertig van haar tegenstandsters knock-out. De vrouw die in Lucia Rijker en de kracht van stilte te zien is, past voor geen meter bij de deze opsomming. Ze is rustig en neemt de tijd voor dingen, ze heeft redelijk diepgaande dialogen met haar onderwerpen en blijkt geen slechte interviewster; wel een ietwat vreemde.
De vragen die Lucia Rijker haar onderwerpen stelt, zijn vaak filosofisch van aard en soms onbegrijpelijk. “Is gevoel hetzelfde als geluid?”, “Wat betekent luisteren?”, “Brengt stilte je dichter bij je ziel dan muziek?”. De zware documentaire die het stellen van dergelijke vragen zou kunnen opleveren die komt er niet, mede omdat de ondervraagden zich er geen raad mee weten en vaak op de proppen komen met evidente antwoorden, zoiets als de kop van dit artikel. De beelden en geluiden van de geïnterviewden zijn dan ook belangrijker dan hun woorden. Met de uitspraken van filmkunstenaar Frans Zwartjes is weinig te doen, maar zijn gemijmer en oude films creëren mooie, stille sfeerbeelden.
Een groot deel van de woorden in de documentaire blijft niet hangen. Maar toch, Lucia Rijker en de kracht van stilte is een fraaie film om bij weg te dromen, na te denken en je vervolgens voor te nemen wat meer stilte in je leven te introduceren. Ideaal om te kijken voor het slapen gaan.
Op televisie: zondag 19 december, 23.35 uur, Nederland 2.
Weet iemand misschien hoe het lied heet het, waarbij de snaar los springt, dat Esther Apituley speelt?
Groet