“Raar gezelschap in een film die te laat op gang komt”

Regisseuse Margien Rogaar studeerde in 2002 af aan de Nederlandse Film en Televisie Academie. De voorbije jaren maakte ze enkele korte films voor de televisie. Wellicht kent u haar nog van de One Night Stand film Au Cigogne!.  Met Maybe Sweden maakt ze haar bioscoopdebuut.

Idylle verstoord
Vijf jonge mensen hebben zich teruggetrokken in een groot landhuis ergens in een warm Mediterraan land om zich te storten op hun grote passie: lezen. Aan het zwembad, in de hangmat en bij het kampvuur; overal zitten ze met hun neus in de boeken. De rust in het huis wordt verstoord wanneer het gezelschap bezoek krijgt van een gestrande Afrikaanse vluchteling en zijn zieke, getraumatiseerde moeder. Het buitenverblijf, waar eerst de rust heerste van de westerse idylle, verandert langzaam in een hulppost. Steeds meer gestrande vluchtelingen kloppen aan bij de vijf jonge mensen. Allen worden ze opgenomen in het huis en voorzien van water en voedsel. De komst van de vluchtelingen verstoort niet alleen de rust rondom het huis, maar ook de innerlijke rust van de bewoners. Dit leidt tot spanningen en confrontaties.

Maybe Sweden is een stille en rustig voortkabbelende film, die het op voorhand voornamelijk moet hebben van de sfeer die het geheel uitstraalt en van het geboden spel van de acteurs en actrices. Guernsey en in iets mindere mate ook Langer Licht en Diep, steunen op eenzelfde principe. Dat Maybe Sweden, in tegenstelling tot de drie hierboven genoemde producties, voor het overgrote deel niet slaagt om de kijker mee te slepen, heeft veel te maken met het te stuurloze en onduidelijke begin. Hierdoor duurt het een tijd voordat de film het juiste rustige en gezapige tempo gevonden heeft.

Het onduidelijke begin heeft veel te maken met de onlogische en onbegrijpelijke handelingen van de personages. Veel karakters zijn nogal stroef en stuntelig, waardoor je ze op sommige momenten even een schop onder de kont wil geven om ze wakker te schudden. Ook het feit dat een aantal personages nogal stereotype geschreven zijn, werkt storend. Zo is er de domme, kittige Belg en de eenzame jonge vrouw, die uiteindelijk voldoening vindt in het te overdreven verzorgen van één van de gestrande vluchtelingen. Pas vanaf het moment dat er een groep vluchtelingen aanklopt in de hoop op hulp, wordt het wat interessanter.

Sleur
Door de komst van de groep vluchtelingen krijg je als kijker eindelijk inzicht in het doen en laten van de vijf bewoners van het landhuis. De vluchtelingen lijken bij de karakters iets los te maken waardoor die zich realiseren dat ze iets moeten ondernemen om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur waarin ze verkeren. Men probeert dit door de onderlinge relaties met de bewoners een nieuwe impuls te geven. Sommige gaan hierin echter zo ver, dat dit tot spanningen binnen de groep leidt; karakters en gedachtegangen botsen en men spreekt zich uit over de situatie. Logisch gevolg is dat het voor de kijker allemaal wat interessanter en leuker wordt om te zien. Eindelijk is de sleur doorbroken.

Worsteling
Een film waarin ogenschijnlijk niks gebeurt is niet per definitie saai; de onderhuidse spanning of het innemende spel van de acteur(s) kan zo intens of pakkend zijn dat je toch de volle speelduur geboeid naar het scherm blijft kijken. Bij Maybe Sweden is dit echter niet het geval. De film komt te laat op gang en weet nergens iets bij de kijker los te maken. Op een aantal momenten wordt er wel een poging ondernomen om een bepaalde emotie op te wekken, maar verder dan aftasten komt men niet. Hierdoor is de film vrij afstandelijk en word je in eerste instantie niet in de rustige, broeierige sfeer meegezogen. Richting het einde worstelt de film zich eindelijk gestaag los uit de eigen houtgreep en wordt het allemaal iets intenser en interessanter. Jammer genoeg komt deze opleving veel te laat om het geheel nog naar een acceptabel niveau te tillen.

Waardering:
**

Maybe Sweden (2006) Regie: Margien Roogaar Scenario: Margien Roogaar, acteurscollectief Wunderbaum Producent: Ruud van der Heyde Camera: Sal Kroonenberg Muziek: William Bakker, Frank van der Weij Met: Matijs Jansen, Walter Bart, Marleen Scholten, Maartje Remmers, Wine Dierickx, e.a. Taal: Nederlands, Engels Duur van de film: 85 minuten / Kleur Distributie: Cinema Delicatessen Te zien vanaf: 23 november