Erik de Bruyn maakte zeven jaar geleden een spetterende entree in de Nederlandse bioscopen met zijn grotendeels visueel ingestelde debuutfilm Wilde Mossels, die op het Nederlands Film Festival van 2000 direct bekroond werd met de prijs van de Nederlandse filmkritiek. Met Nadine maakt De Bruyn pas zijn tweede lange speelfilm. Ook dit keer besteedt hij veel aandacht aan de vormgeving en beeldregie, maar laat het scenario te wensen over.

Paniek
De film opent met beelden van een winkelende Nadine, die zich als een vreemde door de wereld lijkt te begeven. Ze oogt paniekerig, gespannen en vervaagd van haar omgeving. De camera zit afwisselend dicht op haar huid of observeert haar gedrag van een afstandje. De kleuren ogen grauw en donker. We horen enkel het geluid van haar voetstappen en de tikkende klok die boven in de winkel hangt, voor de rest heerst er een doodse stilte. Een nadrukkelijke, korte ademhaling zorgt voor een onheilspellend gevoel. Dan kijkt ze op naar een digitale teller aan de muur: “uw nr: 42”. We horen getik. Nadine is 42 jaar oud en de klok tikt verder. Ze moet iets doen met haar leven en snel, maar wat? Uit pure wanhoop en niet geheel beseffend wat ze doet, kidnapt ze de baby – Sam – van haar ex, met wie ze even daarvoor nog een kort praatje maakte. Vervolgens springt het verhaal terug in de tijd. We horen de stem van de 42 jaar oude Nadine, die ons via flashbacks naar de reden van haar impulsieve daad doet leiden.

Voorspelbaar
Zoals uit bovenstaande mag blijken, legt De Bruyn vooral de nadruk op de wisselwerking tussen beeld en geluid. Met een zorgvuldige beeldregie en mise-en-scène zorgt hij voor een prachtig ogend geheel. De scènes waarin hij focust op de gezichtsuitdrukkingen en subtiele emoties van de karakters leveren een aantal mooie, suggestieve momenten op. Helaas wordt deze suggestie vaak meteen weer teniet gedaan door de voorspelbare en geforceerde dialogen. Het is jammer dat De Bruyn er niet constant voor kiest het verhaal (grotendeels) te vertellen door middel van beelden. De scènes zonder tekst werken namelijk stukken beter, met name door het subtiele spel van Fedja van Huêt en de drie actrices die Nadine spelen. De rol van Hadewych Minis valt wat dat betreft compleet uit de toon, haar karakter is veel te luidruchtig en stereotype geschreven en staat in groot contrast met het introverte spel van de andere hoofdrolspelers.

Ook de rol van Frank Lammers is behoorlijk stereotype. Net als in zijn rol in De Passievrucht lijkt Lammers alleen maar te zijn toegevoegd voor de relativerende humor. Dat zijn rol geen toegevoegde waarde heeft ligt absoluut niet aan Lammers zelf, maar voornamelijk aan de manier waarop zijn rol geschreven is: we hebben het allemaal al vaker gezien en het oogt makkelijk en goedkoop. Het scenario blinkt sowieso niet uit in originaliteit. De clichématige scènes op het politiebureau (waarbij het overigens zeer onwaarschijnlijk is dat geen enkele bewakingscamera een glimp heeft opgevangen van Nadine en de baby), de ‘bijna-ontdekking’ bij een Frans tankstation, de kranten die vol staan met nieuws over de kidnapping zonder dat iemand Nadine ook maar herkent en de wel erg ongeloofwaardige politieachtervolging in een sfeervol stadje in Spanje voelen allemaal bekend en te gekunsteld aan.

Visueel
Wat overblijft is vooral de visuele waarde van De Bruyns tweede lange speelfilm. Nadine zit vol met mooie, sfeervolle shots en een aantal pakkende, beeldende scènes. Vooral de laatste sequentie, bij Nadine’s vakantiehuis in Spanje, levert mooie momenten op. Door de ontmoeting met een alleenstaande vrouw, vergezeld door haar kinderen, beseft Nadine wat ze zelf mist en wat ze heeft aangericht, maar ze wil er niet aan toe geven. Wanneer ze ‘haar’ baby Sam daarna uit het oog verliest, dringt het besef wél goed tot haar door. Ondanks het voorspelbare karakter van deze scènes weet De Bruyn door zijn prachtige beeldregie de kijker toch te overtuigen. Als hij de volgende keer nou iets meer aandacht besteedt aan het scenario en (nóg) meer durft te vertrouwen op het beeld, kan het haast niet meer mis.

Waardering: *** half

Nadine (2007)
Regie: Erik de Bruyn
 Scenario: Erik de Bruyn, Gwen Eckhaus
 Producent: Erik Schut, Ellen de Waele, Rocketta Film, Serendipity Film
 Camera: Bert Haitsma
 Muziek: David van der Heyden
 Montage: Sander Kuipers
 Met: Monic Hendrickx, Halina Reijn, Sanneke Bos, Fedja van Huêt, Frank Lammers, Hadewych Minis, e.v.a.
 Taal: Nederlands, Portugees
 Duur van de film: 100 minuten / Kleur
 Distributie: A-Film
 Te zien vanaf: 25 oktober 2007