web analytics

Recensie: Code Blue

Reacties zijn gesloten

“This film might hurt your feelings”, stond er op briefjes voor de zaal in Cannes. Bij de wereldpremière van Code Blue werden bezoekers van tevoren al gewaarschuwd dat wat ze te zien zouden krijgen, wel eens in het verkeerde keelgat kon schieten. De belerende boodschap bleek wat weg te hebben van een zelfbevestigende voorspelling toen mensen inderdaad in bosjes wegliepen; had de film dat zelf teweeg gebracht, of speelde de waarschuwing vooraf onbewust mee? Zo schokkend is Code Blue namelijk niet. Wel is het een beklemmende en vaak ongemakkelijke zit, waarbij er veel van de kijker wordt gevraagd.

Maar een reden om weg te lopen mag dat niet zijn. Zo sterk als haar regiedebuut Nothing Personal -dat op festivals prijs na prijs won- wordt het niet, maar ook Urszula Antoniaks tweede film is pakkend en blijft nog na de aftiteling doorwerken. Code Blue is opnieuw een stil en ingetogen drama over vereenzaming, deze keer verpakt in een psychologische thriller. Op momenten snijdend en verontrustend, maar helaas ook soms gezocht en onrealistisch.

Marian werkt als verpleegster in een ziekenhuis, waar ze zich over terminale patiënten ontfermt. Extreem zorgzaam en respectvol lijkt ze, maar er zit meer achter. Ze straalt een haast lugubere vorm van genot en voldoening uit (sterk acteerwerk Bien de Moor). En ze steelt spullen van pas overledenen, om ze als een soort trofee mee naar huis te nemen.

Buiten haar werk is ze een stuk terughoudender. In haar kale appartement komen vrijwel nooit mensen over de vloer, hooguit voor een geforceerd theekransje. Het is alsof Marian zich alleen aangetrokken kan voelen tot onheil. Op weerzinwekkende wijze wordt dat benadrukt als ze getuige is geweest van een brute verkrachting. Het condoom van de plaats delict gaat als aandenken mee naar huis. De kijker weet: ooit moet dit gedrag zich tegen haar keren.

Marian is een vrouw die denkt pure controle en beheersing te hebben, maar intussen een kwetsbaar object is. Het probleem is dat je dat al snel doorhebt. Het hoofdpersonage in Code Blue komt door haar psychotische gedrag over als een mentaal labiel persoon die hulp nodig heeft. Echt slachtoffer wordt ze nooit (tot de climax), waardoor het lastig is om sympathie op te wekken en je te laten meevoeren.

Toch is Code Blue een film die onder de huid kruipt. De ongemakkelijk intieme momenten tussen Marian en haar patiënten, de kille vormgeving en de onheilspellende soundtrack geven een beklemming mee die je niet makkelijk van je afschudt.

Waardering: ***

Code Blue (2011)
Regie en scenario: Urszula Antoniak
Producent: Frans van Gestel, Arnold Heslenfeld en Floor Onrust
Camera: Jasper Wolf
Montage: Nathalie Alonso Casale
Met: Bien de Moor, Lars Eidinger, e.a.
Taal: Nederlands, Engels
Speelduur: 80 minuten
Te zien vanaf: 29 september 2011