Dagen van Gras begint zoals veel recente One Night Stand films; moeilijk kijkende personages die niet met elkaar communiceren, dicht op de huid gefilmd, gevangen in een stille omgeving. ‘Niet weer zo’n artistiek en kunstzinnig verantwoord geheel hè,’ denk je als kijker. Gelukkig ontpopt Dagen van Gras zich vervolgens tot een film met een eigen handdruk en ontwapenende scènes.  

Elitair
Veel One Night Stand films van het afgelopen jaar blonken uit in een artistiek verantwoorde benadering: personages die moeite hebben te communiceren, maar waar de kijker door middel van een dicht op de huid zittende camera en een ingetogen sound-design wordt uitgenodigd zelf een interpretatie aan te geven. Het is een nogal veilige en brave benadering, want heeft de kijker er niks mee, dan kan men zich nog altijd verschuilen achter de kunstzinnige stijl van het geheel. Films als Proces, Mama en Tunnelvisie waren zo vaak vervelend om naar te kijken, maar vonden (en vinden) altijd wel een select groepje kijkers dat er iets moois in ziet – elitair en artistiek verantwoord, heet dat dan.

Ook deze nieuwe One Night Stand reeks leek deze kant op te gaan. Zagen we vorige week in Met Donker Thuis personages vooral met zichzelf worstelen en weinig gevoelens en gedachten uitspreken, ook in de eerste film (Midzomernacht) werd – ondanks dat er veel werd gepraat – vooral gezwegen. Dagen van Gras doet in het begin ook vrezen dat de film zich vooral verschuilen gaat achter de haast pretentieuze esthetiek, maar ontvouwt zich langzaam tot een ontwapenend geheel – niet in de laatste plaats door de dromerige op muziek drijvende sequenties.

Eigen smoel
Dagen van Gras vertelt het verhaal van de zeventien-jarige Ben, die verpietert in de slonzige villa van zijn rouwende moeder. Als hij in zijn boomhut de onbekende jongen Tom aantreft, is de vriendschap snel gesloten. Samen zijn ze dol op muziek en verliezen ze zich in alcohol en drugs. Gestaag wordt toegewerkt naar intieme conflictsituaties tussen moeder en zoon, overtuigend gebracht door respectievelijk Tamar van den Dop en Martijn Lakemeier.

Maar het mooiste van alles in Dagen van Gras zijn de scènes waarin Ben en Tom drijven op hun emoties, kracht bijgezet door een soundtrack bestaande uit beroemde nummers uit de popgeschiedenis. Deze muzikale sequenties geven de film van Tomas Kaan een eigen smoel en gezicht en zorgen ervoor dat Dagen van Gras niet de zoveelste pretentieus aanvoelende One Night Stand film is in een lange reeks.

Waardering: *** half

Te zien op: vrijdag 16 december, 23.15 uur, Nederland 2.