Zowel commercieel intendant Ate de Jong van het Filmfonds als schrijfster van het boek Saskia Noort lieten zich afgelopen week na de première van De Eetclub negatief uit over Robert Jan Westdijks nieuwe creatie. Eerstgenoemde miste spanning, de tweede vond het einde teleurstellend. En hoewel ‘not done’, is de kritiek niet geheel ten onrechte. De Eetclub mist de spanning en focus om de kijker op het puntje van de stoel te doen zitten.
Met meer dan 600.000 verkochte exemplaren is Saskia Noorts ‘De Eetclub’, over een vrouw die haar vertrouwde omgeving verlaat voor een rijke villawijk en daar verwikkeld raakt in een moordcomplot, een van de grootste bestsellers van de laatste jaren. Een verfilming kon dat ook niet uitblijven. Nadat eerder onder andere Hugo Heinen en Paul Jan Nelissen al een filmversie schreven, besloten Robert Jan Westdijk en Marjan Lammers niet veel later hetzelfde te doen. Het resultaat is, ondanks alle thrillerelementen, mager.
Spanningsloos
De Eetclub is technisch prima verzorgd – met mooie beelden, een degelijke soundtrack en een gelikte montage – maar faalt op twee belangrijke pijlers in het thrillergenre: de spanning ontbreekt volkomen en de personages en hun onderlinge verhoudingen weten nergens te overtuigen.
De eerste Noort-verfilming Terug naar de Kust was met bijna 400.000 bezoekers een groot succes. Die film moest het ook al niet hebben van haar nagelbijtende spanning, maar wist nog enigszins te onderhouden door de makkelijk te volgen karakters en het behapbare plot. De Eetclub neemt met tien belangrijke personages echter te veel hooi op de vork. Niet alleen is het moeilijk elk personage steeds juist te plaatsen, ook zorgt dit overschot aan (potentieel) belangrijke karakters voor een rommelig en richtingloos geheel.
Plakband
Plotwendingen komen in De Eetclub volledig uit de lucht vallen en het web van jaloezie, overspel en achterdocht dat de personages omgeeft, moet vooral duidelijk worden in oeverloze dialogen aan – jawel – de eettafel. Ondanks dat de film slechts een kleine negentig minuten duurt, wringt De Eetclub af en toe behoorlijk. De hele intrige is getracht met plakband krampachtig bij elkaar te houden, terwijl door het ontbreken van een opgebouwde spanning en band met de hoofdpersonages de grande finale op een flat in aanbouw haar doel volledig mist.
Waardering: ** half
De Eetclub (2010)
Regie: Robert Jan Westdijk
Scenario: Robert Jan Westdijk, Marjan Lammers
Naar het boek van: Saskia Noort
Producent: Edwin van Meurs
Camera: Lex Brand
Montage: Menno Boerema
Muziek: Steve Willaert
Cast: Bracha van Doesburgh, Halina Reijn, Thom Hoffman, Mark van Eeuwen, Angela Schijf, e.v.a.
Te zien vanaf: 25 november 2010.
Tjonge jonge wat een slechte film! Jammer, want er is een mooie cast. Ik ben het volledig eens met Guido Franken die alle missers in deze film exact omschrijft.
Het boek vind ik geweldig. In de film is van opbouw van de onderlinge relaties geen sprake. Alsof er flink in geknipt is. Spannend is het nergens. Alles lijkt uit de lucht te vallen. Los zand en de weinige emoties die het bij mij oproept is ergernis en teleurstelling. Het had namelijk zo goed kunnen zijn. De 4 vrouwen waarmee ik naar de film was, kende het boek niet. Ze melde tijdens de film er geen touw aan vast te kunnen knopen. Na de film was de teleurstelling in de zaal hoorbaar en voelbaar. Mij advies: Niet gaan!!! Je verspild je tijd en geld. Ga dan liever het boek(nogmaals) lezen.
Ik ben zó teleurgesteld. De film is vaak minder goed dan het boek, daar had ik ook al op gerekend, maar dit was wel erg jammer zeg! Zo’n sterk boek met zulke krachtige personages, en de enige die het waar maakt is Halina Reijn. Bracha van Doesburgh was ook niet slecht, een onverwachte maar interessante keus. Als je benieuwd bent naar de film; ga het boek lezen, want die is wél om aan te raden.