Normaal doen. Ambulancebroeder Max wou dat zijn medemens dat eens deed, maar net zo vaak krijgt hij dat verwijt zelf naar zijn hoofd geslingerd. Iedereen roept het naar elkaar in Doodslag, maar niemand wil luisteren. Onbegrip vanwege een gebrek aan inleving.
Het lijkt toch best simpel: wat een ander doet maakt niet uit, zolang jij maar je leven kunt leiden zoals je wilt. Maar natuurlijk is er maar één ongelukkig incident nodig om iedereen op scherp te zetten. Hufterig gedrag wordt dat dan al snel genoemd. Het intrigerende Doodslag maakt duidelijk dat de werkelijkheid gecompliceerder is.
Dilemma
Alles komt als een lawine over Max heen, als hij onderweg is naar een bevalling die dreigt mis te gaan, maar op zijn route langs een groep jongeren komt. Een van hen is gewond. Niets ernstigs, hij zou even langs de eerste hulp kunnen gaan, maar zijn vrienden zijn het daar niet mee eens. Ze versperren de doorgang met hun scooters totdat ze hun zin krijgen en de jongen naar het ziekenhuis wordt gebracht. Intussen liggen die zwangere vrouw en haar baby dood te gaan, dus ziet Max geen andere keuze dan zelf in te grijpen. Hij geeft een van de jongens een stomp en rijdt snel weg. Maar later in het ziekenhuis ziet hij wat de gevolgen zijn geweest. Moeder en kind maken het goed, maar de jongen die in de weg stond is overleden.
Het is het begin van een benauwende thriller, zoals Pieter Kuijpers die eerder maakte met zijn regiedebuut Van God Los en zijn vorige film TBS. Verschil is dat Doodslag niet alleen tijdens het kijken onder de huid kruipt, maar ook na de aftiteling nog doorwerkt. Het is een film die complexe vragen oproept, maar daar nooit een gemakkelijk antwoord voor klaar heeft liggen.
Rol van publiek
Klein minpunt is dat die lastige kwesties vaak expliciet naar voren treden. Herhaaldelijk legt een cynische cabaretier de vragen waar Doodslag om draait voor aan zijn publiek. Het is alsof Kuijpers in die scènes zelf opstaat en recht tot de kijker spreekt. Onder de oppervlakte hadden alle ethische dilemma’s beter hun werk kunnen doen.
Maar aan de andere kant trekt die duidelijke rol van het publiek de film ook naar een breder perspectief. Het laat zien hoe gemakkelijk mensen te manipuleren zijn, zolang ze zelf maar de echte problemen niet onder ogen hoeven te komen. De hypocrisie van de neutrale buitenstaander: vanaf de zijlijnen is een situatie makkelijk en zonder consequenties te beoordelen, maar als het persoonlijk wordt is dat opeens niet zo eenvoudig meer.
Doodslag geeft een beklemmende blik op wat er van een samenleving overblijft als de boel wordt ontregeld. Een genuanceerd beeld zonder duidelijke daders of slachtoffers, sterk vertolkt in alle rollen. Theo Maassen en Maryam Hassouni doen het uitstekend en Gijs Scholten van Aschat speelt onderhoudend. Maar het meest valt Najib Amhali nog op, in een kleine, aangrijpende rol als gekwelde vader van het slachtoffer. Of is het nou de dader?
Waardering: ****
Doodslag (2012)
Regie: Pieter Kuijpers
Scenario: Marcel Lenssen
Producent: Pieter Kuijpers en Sander van Meurs
Camera: Mick van Rossum
Montage: Annelien van Wijnbergen
Met: Theo Maassen, Gijs Scholten van Aschat, Maryam Hassouni, Jeffrey Hamilton, e.v.a.
Taal: Nederlands
Speelduur: 87 minuten
Te zien vanaf: 12 januari 2012