Het meest indrukwekkende beeld in Homeland is de regisseur zelf. George Sluizer, invalide na een slagaderbreuk, wilde koste wat kost nog één documentaire maken over de twee Palestijnse families die hij al sinds 1974 volgde. 

Twee keer werd hij doodverklaard, maar Sluizer worstelde zichzelf weer naar boven. Nu zien we hem met twee wandelstokken moeizaam door de straten van Jeruzalem lopen. Het is tekenend voor zijn volharding en wilskracht. 

Zijn hechte vriendschap met twee Palestijnse families wordt mooi geïllustreerd door oude en nieuwe beelden met elkaar af te wisselen. Na een lang leven waarin veel is veranderd, is die vriendschap een van de weinige dingen die hetzelfde is gebleven. 

Helaas is er ook weinig concreets veranderd in de politieke situatie. Sluizers documentaire richt zich vooral daar op. Zijn mening over het slepende conflict steekt hij niet onder stoelen of banken. Hij zet de Palestijnse kant van het verhaal duidelijk uiteen, maar geeft de Israëlische kant geen schijn van kans. Ook daar zou een menselijke kant te vinden moeten zijn. Sluizer interviewt een aantal Israëliërs, maar snijdt stukken uit hun betoog of laat er beelden op volgen die hun uitspraken tegenspreken. 

Na bijna veertig jaar vecht Sluizer nog steeds voor Palestina. Hij heeft een duidelijk eigen standpunt en schetst een eenzijdig beeld van de situatie. Homeland komt daardoor over als een politiek pamflet dat in zijn boodschap weinig toevoegt. Wel is het een ontroerend portret van een jarenlange vriendschap en een filmmaker met een missie.

Waardering: *** 

Homeland (2010)
Regie: George Sluizer
Camera: Bernd Wouthuysen
Producent: Anne Lordon
Geluid: Hens van Rooij
Montage: Jan Dop en Srdjan Fink
Taal: Nederlands, Engels, Arabisch, Herbreeuws
Te zien vanaf: 6 januari 2011