In 1971 maakte Paul Verhoeven, na de succesvolle televisieserie Floris te hebben geregisseerd, zijn debuut in de bioscopen met de rosse komedie Wat zien ik. De film, die de eerste samenwerking betekende tussen Verhoeven en producent Rob Houwer (samen later onder meer Turks Fruit en Soldaat van Oranje), werd een groot succes. De tijdsgeest werd uitstekend gevangen en weergegeven, maar de film heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan.
Bijna kluchtig, zo mogen we Wat zien ik gerust omschrijven. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Albert Mol, maar aangevuld met veel elementen die niet in zijn boek zijn terug te vinden, volgen we in rap tempo de belevenissen van prostituee met een gouden hart Blonde Greet (Ronnie Bierman) en haar vriendin en collega ‘haar van boven’ Nel (Sylvia de Leur). Beide zoeken naar ware liefde, maar zijn vooral bezig om hun klanten op vaak bizarre en bijzondere wijzen te entertainen.
Wie Wat zien ik voor het eerst ziet, zal verbaasd zijn over het grote succes van de film en het feit dat Verhoeven nadien meerdere malen heeft laten zien films van wereldklasse te kunnen vervaardigen. Wat zien ik is bij tijd en wijle een gênante en over het geheel genomen vrij platte komedie, met een dun plot en weinig subtiel spel. De film sluit echter naadloos aan bij de tijdsgeest. Daarnaast weet Verhoeven de film wel, zoals we van hem gewend zijn, te voorzien van een dynamische en kleurrijke schwung, waardoor het geheel nergens traag aanvoelt en onmiskenbaar zijn charme heeft. Ronnie Bierman is bovendien een charismatisch actrice en draagt de film met verve. De muziek van Julius Steffaro en het camerawerk van Jan de Bont voorzien het geheel tot slot van een fijne sfeer.
Wat zien ik is bij lange na geen meesterwerk zoals Verhoeven nadien meerdere malen heeft afgeleverd, maar is vermakelijk en nostalgisch kijkvoer en neemt wel een bijzondere en belangrijke plaats in in de vaderlandse filmhistorie: samen met Mira en Blue Movie zorgde ze in 1971 voor een grote verandering in filmend Nederland.
Waardering: ***
Blonde Greet, terwijl Greet wel echt een brunette is. De film is komisch, maar eigenlijk ook erg slecht. Sylvia de Leur acteert erg overdreven. Maar Ronnie Bierman speelt dan weer een realistische en typische Amsterdamse vrouw, inclusief (aso) accent.
De film is op alle vlakken teveel van het goede, maar daarmee wel weer leuk om te zien. Misschien wel te slecht en toch te leuk tegelijk. Een beeld van Amsterdam in die tijd. Een open en ruimdenkende tijdsgeest en daardoor kan ik de film toch waarderen!