web analytics

De la Parra: 'Ik voel me bevoorrecht'

Reacties zijn gesloten

Komende maand ligt de gerestaureerde versie van Pim de la Parra’s klassieker Wan Pipel (1976) in de schappen. De film wordt meegeleverd als extra DVD bij de uitgave van de documentaire Parradox, over het leven en werk van de in Suriname geboren regisseur. NeerlandsFilmdoek sprak met De la Parra over de restauratie van zijn oeuvre, en dan met name over Wan Pipel, de film die hem het meest dierbaar is.

Trots
“Bij het restauratieproces van Wan Pipel bij het gespecialiseerde laboratorium CINERIC in New York ben ik niet lijfelijk betrokken geweest,” vertelt De la Parra. “Dat was voorbehouden aan de restaurator, Emjay Rechsteiner. Hij heeft me wel uitvoerig op de hoogte gehouden over het proces en ik heb zo deel gehad in zijn blijdschap over het resultaat. Het zou ook te kostbaar zijn geweest om de cameraman en regisseur van elke film materieel in te schakelen bij zo’n restauratie. Het is toch al een hele dure grap, als je alles mee rekent dat er bij is komen kijken. Aan de restauratie van alleen de film Wan Pipel is EYE Film Instituut al bijna twee ton (euro) kwijt.”

Nog voordat Nederland tijdens het Nederlands Film Festival in oktober 2010 kennis maakte met de gerestaureerde kopie van de film,  ging Wan Pipel de zomer daarvoor in Suriname reeds in première. Voor De la Parra een memorabele gebeurtenis. “In Utrecht werd de analoge versie van de restauratie vertoond, maar ik had met 300 anderen het voorrecht om de restauratie van Wan Pipel te bekijken en te beluisteren in een ultramoderne (digitale) bioscoop. Dat gaf een toegevoegde waarde aan de film. Het was alsof ik hem weer zag zoals bij de eerste viewing in 1976 van de gecorrigeerde answerprint.”

“Het was een zeer verrassende ervaring: de film is als het ware gloednieuw en vooral de kwaliteit van het directe geluid, de hele geluidstrack, die was fenomenaal. Ik was heel trots op alle mensen die verantwoordelijk waren voor deze perfecte geluidskwaliteit, zoals Hugo de Vries en Kees Linthorst en Peter Vink. Trouwens, geluid is bij film belangrijker dan beeld, bedoelend: als je soundtrack niet puntgaaf is, dan kun je het schudden. Een schitterend gefotografeerde film met een geluidsband van povere kwaliteit wordt door het publiek niet zo geapprecieerd als omgekeerd. Daar zal elke director of photography het vermoedelijk wel mee eens zijn.”

Obsessions
Het restaureren van films is niet de goedkoopste bezigheid; alleen al de restauratie van Wan Pipel kostte EYE, zoals gezegd, ruim twee ton. Een kostbare onderneming dus, zeker omdat naast Wan Pipel ook de andere films van De la Parra een opknapbeurt zullen krijgen. Momenteel is EYE bezig met de restauratie van de debuutfilm van De la Parra; Obsessions (1969). De la Parra: “EYE Film Instituut is op dit moment met verschillende films van mij bezig, want ze restaureren zowat mijn integrale oeuvre, en vooral mijn eerste lange speelfilm vereist veel werk, omdat er van drie negatieven wordt uitgegaan. Obsessions was een Nederlands-Duitse coproductie en het negatief lag ergens bij twee laboratoria in Duitsland. Het is heel ingewikkeld geweest om die op te duiken.”

Obsessions zal vermoedelijk pas op het volgende Nederlandse filmfestival in Utrecht door EYE Film worden gepresenteerd,” vervolgt de regisseur. “En dan hoop ik er uiteraard weer bij te kunnen zijn, met enkele medewerkers van toen, zoals cameraman Frans Bromet. Deze film was toen zijn debuut als director of photography van een 35mm film in Eastman Color en hij was toen 23 jaar oud. Ik zelf was toen 28 jaar, en het betrof ook mijn lange fictiefilm debuut. En het was ook het debuut van Wim Verstappen als producer. Verder schreef Martin Scorsese mee aan het scenario en maakte Bernard Herrmann, de beroemde componist van vele Hitchcock-films, de musical score. Obsessions heeft toen voor een doorbraak gezorgd in de reputatie van de jonge Nederlandse film, want hij was commercieel succesvol. Hij werd verkocht naar ongeveer 130 markten en was een groot succes in Duitsland en Italie, net als in Zuid-Oost Azie en in Zuid-Amerika.”

Waardering
Tot slot keren we nog even terug naar Wan Pipel, en de waarde die de restauratie voor De la Parra heeft. “Al met al ben ik erg blij dat Wan Pipel dit lot beschoren is. Ik voel me als cineast zeer bevoorrecht dat dit mij overkomt. En wel met uitgerekend deze ene film Wan Pipel, die toch het faillissement van $corpio Films heeft betekend, en ook de laatste, dertiende, lange speelfilm was van $corpio. Ik ben toen als enig overgebleven directeur failliet gegaan en het heeft mijn leven drastisch doen veranderen dat Wan Pipel niet voldoende bezoekers trok in de nederlandse bioskopen om als filmmaker door te kunnen gaan. Enfin, dit hele drama – de breuk van Pim & Wim en de beëindiging van mijn huwelijk en het vertrek uit Nederland naar Aruba – is destijds al voldoende belicht. Het is ironisch dat Wan Pipel nu, na 35 jaar, opnieuw wordt uitgebracht, door EYE Film, en dat er zo te zien nu pas echt waardering is voor het vakmanschap en voor al het geinvesteerde talent en voor zeg maar de “wereldvisie” die de film toch uitdraagt.”

3 gedachten over “De la Parra: 'Ik voel me bevoorrecht'

  1. Mooi om te zien dat er ook nog geld besteed wordt om de oudere films op te knappen. Dat hadden ze ook wel met Wim Verstappen’s films mogen doen.

Reacties zijn gesloten.