“Altijd weer de liefde.”
Sinds enkele jaren vloeien er gestaag meer en meer drama initiatieven naar buiten. LolaMoviola verdween, maar we kunnen wel genieten van NPS Kort, One Night Stand, De Oversteek en Cinema Junior. En vooral deze laatste heeft tot nu toe geen tegenvallers opgeleverd. Verschenen in 2006 Don (Arend Steenbergen) en Knetter (Martin Koolhoven), dit jaar kunnen we Kikkerdril (Simone van Dusseldorp) en De Indiaan (Ineke Houtman) aanschouwen.
Ontroerend
De Indiaan vertelt het verhaal van de zeven jarige Koos, geadopteerd en afkomstig uit Peru. Hij heeft een angst om in het water te duiken, terwijl zijn vader en opa echte zwembenen hebben. Koos begint een zoektocht naar zijn echte familie én naar zichzelf. Toen regisseuse Ineke Houtman over het idee hoorde, was ze gelijk enthousiast. “Ik zag een ontroerende en avontuurlijke film voor me. Met een zoektocht op kinderlijk niveau. En een thema dat iedereen van elke leeftijd herkent: erbij willen horen.”
Niveau
Ineke Houtman debuteerde in 1998 met de Guus Kuijer verfilming van Madelief, regisseerde Het Sinterklaasjournaal en ging daarna met Polleke opnieuw aan de slag met een boek van Kuijer. Een uitstapje weg van de kinderfilm kwam met Stille Nacht, over een Utrechtse serieverkrachter. Met De Indiaan lijkt Houtman weer terug op het oude nest; de kinderfilm. Iets dat ‘wij’ als Nederlander inmiddels wel ‘ons’ genre mogen noemen. Er worden er namelijk betrekkelijk veel gemaakt, het niveau is over het algemeen erg hoog en bewonderenswaardig genoeg wordt er meestal erg sterk in geacteerd. “Veel stond of viel bij de keuze van de jongen die Koos zou spelen. Een moedig, open, grappig en goed spelend jongetje met een Indiaans uiterlijk was niet zomaar gevonden in Nederland. Via een adoptievereniging hoorde Matthias van de casting en toen was het snel bekeken. Het werken met hem was fantastisch. Hij was ongelofelijk enthousiast en had er echt lol in om te spelen.”
Zoektocht
Ook de andere Indianen in de film waren niet één, twee, drie gevonden. “De vader van Illari – het Indianen jongetje dat na verloop van tijd een vriendschap sluit met Koos – kwam ik tegen op een markt waar hij truien verkocht. Hij had precies die wijze en gevoelige uitstraling waarnaar ik op zoek was. Sander, de cameraman, kwam andere Indianen tegen toen hij met zijn gezin ging zwemmen bij de Gaasperplas. Zij zijn de familie geworden waar Koos denkt dat hij naar op zoek is.” Tijdens deze zoektocht weet Koos uiteraard zijn watervrees te overwinnen – het blijft immers een kinderfilm. “En passant leert hij iets heel essentieels: familie zijn de mensen die van je houden en wat nog belangrijker is: jij houdt van hen. Ik denk dat dat het gevoel is waarom ik deze film wilde maken. Het is de liefde, altijd weer de liefde.”
Echt jammer dat Ineke onze vereniging van geadopteerde peruaanse kinderen niet heeft gevonden. Via Wereldkinderen had ze er toch gemakkelijk achter kunnen komen dat er zo’n 30 geadopteerde kinderen uit Peru in Nederland zijn in de basisschoolleeftijd.
Ik vind het echt een gemis dat alle mensen in de film uit Guatemala komen, alsof iemand uit Guatemala hetzelfde is als iemand uit Peru. Buiten deze misser is het een super mooie film die ons heeft ontroerd. We hopen dat hij goed zal worden bezocht.
De Indiaan heeft veel indruk op ons gemaakt. De emotie was puur, Peru komt mooi naar voren in beeld en geluid. Het acteerwerk is super, vooral van de kinderen.
Ik vind echter de manier waarop de adoptieouders in de film met Koos omgaan niet iets van deze tijd. Dat is achterhaald denk ik. De film is gebaseerd op een verhaal van Mark uit de jaren 80, maar het was misschien toch goed geweest om te onderzoeken hoe adoptieouders nu omgaan met de geschiedenis van het kind. Wij hebben een vereniging, houden ieder jaar een Peru-dag met peruaans eten, muziek etc. en onze kinderen kennen dus meer mensen en kinderen uit Peru dan Koos in het verhaal. Iedereen heeft spullen genoeg uit Peru in huis en doet zijn best om Peru als 2e thuis een plaats te geven in het leven hier in Nederland.
Ik denk dat het nog treffender was geweest als de adoptieouders van Koos wel veel wisten te vertellen over Peru, er spullen in huis waren uit Peru etc. Dan was de emotie van Koos nog beter naar voren gekomen dat hij zich aangetrokken voelt tot een echte Peruaanse familie.
Koos krijgt in de film te horen dat zijn ouders zijn overleden. Daar wordt eigenlijk helemaal niet op ingegaan. Daar mist de film diepgang. Daar had je ook een ritueel omheen kunnen bedenken. Overigens is het ook jammer dat daarvoor gekozen is, want ik denk dat het vaker voorkomt dat kinderen nog wel biologische familie hebben in het land van herkomst en dus voor de vraag komen te staan of je die familie wel of niet wilt ontmoeten.
Wij vinden het fantastisch dat Ineke aan dit thema zoveel aandacht heeft geschonken en zijn blij met de film. Het is een mooi, ontroerend verhaal dat je raakt.
Ik ben zelf moeder van een zoon uit Peru en een biologische zoon.