“Ik zie het als mijn taak als filmmaker om de filmtaal te ontwikkelen.”
Zijn eerste bioscoopfilm, Het Leven uit een Dag, draait net in de bioscoop, maar regisseur Mark de Cloe is inmiddels zijn tweede film al aan het afronden. Terwijl editor Marc Bechtold druk bezig was met monteren, kon de regisseur tijd voor ons vrijmaken voor een gesprek over zijn speelfilmdebuut. “Ik zie het als mijn taak als filmmaker om de filmtaal te ontwikkelen.”
In zijn Boy meets Girl Stories toonde Mark de Cloe de verschillende gevoelens die een persoon heeft bij verliefdheid. Na deze serie korte films is het thema van Het Leven uit een Dag geen grote stap meer. Het is een allegorisch liefdesverhaal waarin tijd en liefde centraal staan. “Ik vond het boek zo ontzettend intrigerend. Tijd en liefde zijn twee grillige thema’s, die sterk aan elkaar verbonden zijn. De tijd doet de liefde slijten, maar het is ook weer de liefde die als enige de tijd kan uitschakelen. Die twee thema’s hebben een soort verhouding met elkaar.”
Splitscreen
De twee thema’s worden sterk gevisualiseerd, doordat het grootste deel van de film een splitscreen beslaat. Het effect van tijd en liefde wordt zichtbaar. “Wat ik heel erg hoop is dat je niet alleen links en rechts hebt, maar dat het echt gaat om een derde beeld dat er ontstaat. Het gaat erom dat je twee verhalen tegelijk ziet gebeuren. Je ziet haar huilen, en je ziet hem een ander meisje kussen. Dan heb je een contrasterende factor.”
Om dit goed te kunnen overbrengen op de kijker moest De Cloe zorgvuldig omgaan met het in werking brengen van het splitscreen. “We hebben stapje voor stapje een nieuwe beeldgrammatica ontwikkeld. We hebben op het begin bijvoorbeeld gestuurd met het geluid, om de kijker te laten kijken waar we willen, zodat het geen overkill zou worden. Langzamerhand konden we het steeds wat meer opvoeren, bijvoorbeeld dat het ene scherm één dag is en het andere een sequentie van dagen.”
Om een film zich bijna volledig in twee schermen te laten afspelen, is flink wat tijd en moeite nodig. De twee schermen zijn tot in de puntjes op elkaar afgestemd. “Tijdens het filmen hebben we heel erg rekening gehouden met het uiteindelijke splitscreen. We hadden vaak twee monitors op de set. Op de ene monitor stond dan het materiaal dat we al gedraaid hadden, en dan konden we het naast elkaar zetten. Het is een soort groot mozaïek geworden, dat we in de montageruimte millimeter voor millimeter in elkaar hebben gezet.”
Van tevoren moest er goed worden geoefend met het gebruik van splitscreen, dus gebruikten De Cloe en Bechtold de romantische komedie Serendipity; ook een film over een zoektocht naar een geliefde. “We hebben hem in splitscreen gemonteerd, om te testen wat wel en niet werkte, en hebben het met zijn allen bekeken. Dat was hartstikke leuk om te doen.”
Verfilmen en vernieuwen
Een boekverfilming levert geregeld problemen op, doordat de schrijver veel invloed probeert uit te oefenen op het eindproduct. Gelukkig konden De Cloe en A.F.Th van der Heijden het makkelijk eens worden. “Hij heeft me volledig vrijgelaten in wat ik deed”, vertelt De Cloe. “Doordat ik die vrijheid had kon ik ook vrijer omgaan met de grillige verhouding tussen tijd en liefde. Ik hoefde niet precies het boek te volgen, waardoor ik er mijn eigen visuele interpretatie aan kon geven.”
Die eigen interpretatie is iets dat de filmmaker kenmerkt. Een eigen stempel op een film drukken is belangrijk. Zijn kunstacademie-achtergrond heeft daarbij een grote invloed. “Je gaat daar op zoek naar nieuwe vormen, dat zit in mijn systeem. Ik zie het als mijn taak als filmmaker om de filmtaal te ontwikkelen. Iemand gaat huilen, dus maken we een close-up. Maar het is ook heel mooi om iemand van achter te filmen als hij huilt, zodat je alleen de schouders een beetje ziet schokken. Het hoofddoel van de film blijft om mensen te raken, maar het is wel leuk als er iets gebeurt dat ze nog niet kennen.”
Ook op thematisch gebied wil De Cloe blijven vernieuwen. Inmiddels zit hij in de laatste fase van Shocking Blue, een drama over puberjongens dat zich afspeelt in de tulpenvelden. “Er zijn veel films over pubermeisjes en hun onzekerheden, maar er zijn eigenlijk heel weinig films over puberjongens, terwijl wij dezelfde problemen hebben. Daar wou ik graag een keer een film over maken.” Shocking Blue zal waarschijnlijk begin volgend jaar in de bioscopen te zien zijn.
Toekomst
Met twee speelfilms in relatief korte tijd lijkt De Cloe de smaak te pakken te krijgen, maar ook korte films blijven hem bezig houden. Imiddels is hij samen met Jeroen Berkvens (die ook meewerkte aan een aantal Boy meets Girl Stories) weer bezig met een nieuwe serie korte films, Life is Beautiful. “Ik zie korte films meer als eigen medium dan als opstap voor lange films. Een korte film is meer als een gedicht, en een lange film meer als een roman. Korte films mogen abstracter zijn, kunnen meer op gevoel gaan, en dat is ook heel leuk om te doen.”
Hoe het ook mag zijn, de toekomst van De Cloe ziet er zonnig uit. Hij onthulde dat hij is geselecteerd voor het filmfestival van Rome. Een jong, maar beroemd festival dat jaarlijks honderdduizenden bezoekers trekt. “De film zit in het programma voor innovatieve cinema. Ik ben er ontzettend blij mee dat een groot Europees festival die erkenning geeft.”
Het Leven uit een Dag draait nu in de bioscoop.