Nicole van Kilsdonk won een Gouden Kalf voor haar Telefilm Deining, regisseerde verder speelfilms als Johan, Hoe overleef ik  mezelf?, Ochtendzwemmers, Polonaise en Sekjoeritie. Met Richting West levert ze haar meest persoonlijke film tot nu toe af. ‘Ik vond het tijd een andere kant van mezelf op te zoeken.’

– Hoe is het idee voor de film ontstaan?
‘Het is zo’n drie jaar geleden ontstaan. Met producent Hans de Wolf heb ik onder meer Johan, Sale en Ochtendzwemmers gemaakt. We spreken regelmatig met elkaar over film en over het leven. Hij vond dat het tijd werd dat ik een andere kant van mezelf zou ontwikkelen. Dat ik eens een persoonlijke film moest maken.’

‘Vroeger schreef ik veel scripts, later steeds minder. Door het regisseren van andermans scripts kwam dat vaak in de verdrukking. Maar ik vond dat hij gelijk had. Ik had inmiddels veel regie-ervaring opgedaan, vaak met lichtvoetige films, en ik vond het tijd een andere kant van mezelf op te zoeken. Het lichtvoetige begon ik ook een beetje als een stigma te ervaren.’

‘Kort daarvoor had ik twee kortere films gedraaid, Het Ravijn en Genade, en die inspireerden me. Ik wilde meer naar het echte leven op zoek. In een kleinere film die maar om één of twee acteurs draait. Die dichter bij mezelf zou liggen. Een eenvoudige, herkenbare en toegankelijke film over het stadsleven van alledag. Zonder de grote trauma’s, die vaak in arthousefilms zitten.’

– Is de film autobiografisch?
‘Nee en ja. Het is een film waarin ik ervaringen van mezelf en mensen om me heen heb verwerkt, maar wat ook deels is verzonnen. Daardoor is het ook een universeler verhaal. Het mocht geen navelstaarderij worden. Als de film niet verder zou reiken dan mijn leven is hij mislukt. Richting West is geen autobiografische film, wel een persoonlijk geïnspireerde. Hans gaf daarvoor de aanzet en is in me daarin blijven stimuleren en steunen. Samen met Hanneke Niens, zijn partner in KeyFilm. Zij hebben ook financieel substantieel geïnvesteerd om de film mogelijk te maken.’

– Hoe heb je het scenario ontwikkeld?
‘Ik ben begonnen een verhaal te schrijven over een vrouw van mijn leeftijd in de grote stad. Soms bleef ik dicht bij mezelf, andere situaties verzon ik. De scène met de politieagent bijvoorbeeld. Dat heb ik niet zo letterlijk meegemaakt. Maar je weet dat je het meest welbespraakt bent als je goed in je vel zit. Voel je je niet zo lekker, dan krijg je eerder ruzie’

‘Wanneer je als moeder de meeste tijd met je kind alleen bent, is het veel ballen in de lucht houden en kun je soms buiten proporties onaardig zijn. Ik denk dat veel mensen dat herkennen. In de stad komt dat waarschijnlijk meer voor, door de voortdurende hectiek. Typisch is ook om je in te graven in een conversatie die nergens op slaat. Puur uit stads-chagrijn. Dat maak je in winkels nog weleens mee. Niet alleen bij jezelf, maar ook bij anderen. Ik was nog niet op zoek naar een plot, maar naar dergelijke momenten.’

– Waarom was Susan Visser je ideale hoofdpersoon?
‘Het karakter van Claire was aanvankelijk nog een beetje tobberig. Daarom zochten we een actrice met een tegenkleur. Ik heb eerst naar nieuwe namen gezocht. Dat leek me interessant. Een goede theateractrice die bij het grote publiek nog niet zo bekend is. Maar dan ontdek je toch waarom bepaalde actrices steeds in films terugkeren. Sommigen zijn heel goed op toneel, maar hun fysiek werkt niet op film. En hier is Claire wel negentig minuten in beeld.’

‘Susan deed een hele leuke, oprechte test. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt heeft ze ook iets alledaags. Ze heeft geen pretenties. En ze is heel levendig, wat ik leuk vond. Mensen die haar vooral kennen van Gooische Vrouwen zullen verrast zijn als ze haar in deze film zien. Susan gaat echt met de billen bloot. In sommige shots zie je goed dat ze geen dertig meer is. Veel mensen zullen dat een verademing vinden. Voor haar is het soms confronterend, maar ik vind het heel mooi.’

‘Wat ik ook fijn vond is dat door Susan het verhaal weer verder van mij is komen te staan. Susan is ook een moeder met twee kinderen, die door de stad fietst. Zij heeft haar eigen interpretatie en herkenning bij de rol. Ze gaf haar ook een breed scala aan emoties mee, van charmant tot kwetsbaar.’

– Wat waren de uitgangspunten voor de visuele stijl en look van de film?
‘We wilden zoveel mogelijk met bestaand licht werken. Daarom hebben we op 35 mm gedraaid. Zelfs bij de avondscènes hangt nauwelijks licht. Alleen een paar kaarsjes en een TL. Dat gaf een enorme bewegingsvrijheid voor de acteurs.’

‘We hebben gekozen voor lange instellingen en daarbinnen mise-en-scènes, zodat het niet te statisch werd. En we hebben slechts sporadisch gebruik gemaakt van close-ups. De meeste opnames zijn mediums of two-shots. Ook weer om de acteurs bewegingsruimte te geven. Bij de kleuren hebben we vooral gekozen voor naturel, in het huis bijvoorbeeld kleitinten. Ook de kleding is niet kleurrijk, behalve de rode jas van Claire. Dat was een hele goede keus, want dat is echt een handelsmerk van haar geworden.’