“Ik vertel graag een verhaal over dingen waar ik zelf mee zit.”
De telefilm is geen onbekende meer voor regisseur Hanro Smitsman. Na Skin en De Punt, komt nu alweer zijn derde op rij uit. De laatste Reis van Meneer van Leeuwen is duidelijk een andere film dan zijn voorgangers, maar de filmmaker wil er nog steeds hetzelfde mee bereiken. Inzicht bieden in bepaalde situaties, dat is wat hem drijft. “Een duidelijk antwoord is onmogelijk, maar door een verhaal te vertellen kun je toch iets over de werkelijkheid zeggen.”
Meneer van Leeuwen
Zijn vorige twee films vertelden een verhaal over wat er achter bepaalde geweldsdaden kan zitten. Met zijn derde telefilm laat de regisseur zich van een andere kant zien. “Het is een hele andere film dan wat ik hiervoor heb gemaakt. Het is sprookjesachtiger, veel zoeter. Dat heeft vooral met het verhaal te maken. Het gaat over een trauma en eigenlijk de gekte van de vader die de twee zoons weer bij elkaar brengt.”
De vader in de film, meneer van Leeuwen, heeft Alzheimer en takelt steeds verder af. Een oud familietrauma blijft echter nog steeds in zijn herinnering, waardoor zijn twee ruziënde zoons die noodgedwongen voor hun vader moeten zorgen, worden geconfronteerd met weggedrongen emoties. “Wat ik heel mooi aan het verhaal vind, is dat een trauma wordt opgelost door de gekte van de vader. Dus dat gekte niet alleen negatief is. Daar moet je de film wel echt voor gezien hebben om dat te begrijpen.”
De ziekte van Alzheimer levert in de film -maar ook in de realiteit- ongemakkelijke situaties op, waarin het moeilijk is te zeggen of iets komisch of juist zielig is. Smitsman maakte het zelf mee bij een bezoek aan een bejaardentehuis. “We kwamen daar een vrouw tegen die zei dat ze op de bus wachtte. Mijn moeder zei maar dat die allang geweest was. Toen antwoordde de vrouw dat dat helemaal niet kon, omdat ze er al drie uur stond. Het is heel lachwekkend, maar ook heel triest.”
Geconstrueerde werkelijkheid
Hoewel zijn nieuwste film sterk verschilt van de twee vorige, blijft het idee hetzelfde, legt de regisseur uit. “Ik vertel graag een verhaal over dingen waar ik zelf mee zit. Een duidelijk antwoord is onmogelijk, maar door een verhaal te vertellen kun je toch iets over de werkelijkheid zeggen. Het biedt een perspectief op het onderwerp. De werkelijkheid waarin we leven is heel erg geconstrueerd en wij ervaren dat als kloppend. Maar zodra de puzzel langzaam uit elkaar valt, zoals bij Alzheimer, kun je niet alles meer rijmen. Maar het houdt altijd een connectie met de werkelijkheid. Zoals die vrouw die op de bus wacht. Ze stond echt te wachten, alleen de plek waar ze stond klopte niet.”
Toekomst
Smitsman is inmiddels al met zijn vierde telefilm bezig, maar intussen wordt er vooral uitgekeken naar zijn eerste bioscoopfilm. Schemer, dat het verhaal vertelt achter de moord op Maja Bradaric, zal gaan draaien op het Nederlands Filmfestival eind september. “Het is veel meer richting Skin, maar nog heftiger en compromislozer.”
Eerst nog maar even uitblazen met De laatste Reis van Meneer van Leeuwen, te zien op zaterdag 17 juli, 20.15 op Nederland 2.
Reacties zijn gesloten.