Een greep uit het programma van de dag:
Het weekend is weer voorbij, maar het festival gaat onvermoeid door. Wie niet om negen uur op kantoor hoeft te verschijnen, kan zich in Utrecht weer prima vermaken. Zo wordt Semih Kaplanoğlus drieluik achter elkaar vertoond in bioscoop City. Geprezen door de pers en bovendien leuk omdat de Turkse filmmaker gisteren nog op het festival aanwezig was voor de Sight & Sound Cinema Militants Lecture.
Wie wat luchtiger vermaak zoekt, kan ‘s middags kiezen tussen Nova Zembla, Black Out en Taped. Drie films die inhoudelijk niet veel te bieden hebben, maar door de vorm toch best de moeite waard zijn. Nova Zembla is de eerste Nederlandse 3D-film en dat ziet er best aardig uit, Black Out een wilde actiekomedie à la Guy Ritchie (in zijn goede tijd) en de thriller Taped heeft een ingenieuze cameravoering waarbij actie- en achtervolgingsscènes uit één lang shot bestaan, die de opgejaagde hoofdpersonen op de huid blijven zitten.
Om vijf uur wordt de Nederlandse Walk of Fame (Vinkenburgstraat) uitgebreid met twee nieuwe tegels, voor de beste acteurs van vorig jaar. Nasrdin ‘Ik-heb-een-fucking-gouden-kalf-in-mijn-hand’ Dchar won voor zijn rol in Rabat, Carice van Houten kreeg alweer haar vijfde Kalf, voor Black Butterflies. Iedereen mag komen kijken hoe de twee acteurs hun tegel aan het publiek onthullen.
‘s Avonds worden er in Theater Kikker de drie jaarlijkse NFF Studentenawards uitgereikt, samen met een vertoning van de winnende films. De avond is gratis toegankelijk, wel moet er van tevoren een ticket via de website van het festival of bij de kassa aan het paviljoen worden besteld.
En ook de dagelijkse talkshow aan het eind van de avond is zeker weer de moeite waard, want morgen worden daar al een aantal Gouden Kalf-nominaties bekendgemaakt: die voor Korte Film, Televisiedrama, Korte Documentaire en Lange Documentaire.
Film van de dag:
Joao en het mes (1972)
In het kader van het bijprogramma gewijd aan George Sluizer, wordt zijn speelfilmdebuut Joao en het mes vertoond in het Louis Hartlooper Complex. De film werd twee jaar geleden ook al gedraaid op het festival, toen hij net door EYE was gerestaureerd. Het resultaat mocht er zijn, dus voor iedereen die er toen niet bij was, is hier een tweede kans.
Gezegd moet worden dat dit liefdesdrama in de binnenlanden van Brazilië her en der wel wat gedateerd aandoet. Sluizer verontschuldigde zich zelfs lichtjes na afloop van de vertoning in 2010 door te benadrukken dat deze film inmiddels veertig jaar oud is. Het tempo van het plot is misschien wat traag, maar het gaat dan ook meer om de sfeer die er wordt gevangen. Het camerawerk van Jan de Bont is schitterend.