Een interview met Diederik van Rooijen over Taped

Wie Taped ziet kan beamen dat dit iets anders is dan we doorgaans in de Nederlandse film tegenkomen. Met een hoog tempo, veel spanning en achtervolgingen lijkt het eerder op een product uit Hollywood. Regisseur is de 36-jarige Diederik van Rooijen. Hij maakte anderhalf jaar geleden de succesvolle misdaadserie Penoza, die inmiddels is verkocht aan meerdere landen, waaronder de Verenigde Staten. En ook Taped, zijn vierde speelfilm, werd alleen op basis van de trailer al verkocht aan de V.S. We spraken de regisseur over zijn nieuwste film, onder meer over de complexe manier waarop hij het het geheel in beeld bracht. “We moesten een soort dans maken met de camera, voordat er een shot werd gedraaid moesten er heel veel dingen worden afgesproken.”

In de Verenigde Staten is nu al interesse getoond voor Taped. Had je dat van tevoren kunnen bedenken?
Nou, nee, maar het is wel zo dat het ergens een soort concept-film is. In die zin kan ik me wel voorstellen dat er interesse wordt getoond, omdat je dit idee heel makkelijk kunt toepassen op een ander land, met andere acteurs, of wat dan ook. Ze kopen een soort idee. Eerst was ik niet zo onder de indruk, dat iemand interesse heeft hoor je wel vaker. Ik geloof er nooit meteen in, maar dit bleek echt serieus. Het gaat allemaal heel snel.

Hoe ben je met dit idee gekomen?
Om te beginnen had ik gewoon zin in een hele spannende film. Maar ik bedacht wel dat er iets bij moest, de personages moesten iets overwinnen tijdens de film. Toen ben ik een beetje gaan graven en kwamen ik en Marnie (de scenarist, red.) met allerlei verhalen over vreselijke dingen die kunnen gebeuren in het buitenland. Zo kwamen we heel snel op een soort ‘relatiedrama on speed’. Er zitten ook wel wat persoonlijke dingen in, qua relatieproblemen enzo. [denkt even na] Ik kan niet precies zeggen hoe het nou is ontstaan. Ik had ook zin om iets te draaien met veel lange shots. Ik denk eigenlijk dat het allemaal ooit begonnen is toen Children of Men uitkwam. Daarin zitten ook hele lange scènes, shots van tien minuten. Toen ik daar uitliep dacht ik: Holy shit, wat vet dat ze daar niet snijden, in de actiescènes. Dat was een beetje het streven, kijken of ik iets kon maken waarin ik hetzelfde doe.

Hoe ging dat filmen in de praktijk?
Het heeft eigenlijk twee grote pluspunten. We hadden een hele korte draaiperiode, maar met deze manier draai je toch veel screen-tijd op een dag, doordat het lange shots zijn. Tegelijkertijd was het ook heel intens en dat was eigenlijk ook heel fijn. We draaiden alles chronologisch, dus de acteurs konden putten uit wat ze de vorige dag hadden meegemaakt. Voor hen was het ook superspannend, ze vonden het heel eng. Als ze normaal ergens iets lelijks doen, dan kan het er wel uitgesneden worden, maar hier dus niet.

Je trekt de acteurs ook wel naar een hoger niveau als je ze een volle scène achter elkaar laat spelen.
Ja, dat is echt supergaaf, dat vonden zij ook. Je gaat wel echt met de billen bloot. We draaien een volle take en vervolgens zeg ik of het goed is of niet. Als het niet goed is, moeten ze weer helemaal opladen en weer acht minuten terug in de tijd. Het kan heel zwaar zijn. Maar uiteindelijk waren ze ook erg blij, ze waren heel trots dat het zo goed gelukt was.

Had je van tevoren bedacht welke acteurs dit goed zouden kunnen?
Ja, wel een beetje. Ik wist wel dat het heel technisch was, dat heb ik bij de castings ook altijd gezegd. We moesten een soort dans maken met de camera, voordat er een shot werd gedraaid moesten er heel veel dingen worden afgesproken. Barry is daar heel erg goed in, hij is technisch erg sterk. Susan heeft iets minder die techniek, maar die heeft weer iets heel opens, je houdt meteen van haar. En Barry kon haar ook wel weer meenemen in die techniek, die heeft haar ook gesteund. Ik wil trouwens niet zeggen dat Susan een a-technisch actrice is, maar het was gewoon heel moeilijk af en toe. Een shot dat buiten begint, dan een bus in, een stuk rijden, bus uit. Je moest het ook gewoon zien vol te houden. Maar het is daardoor ook weer heel gaaf. We werkten met een kleine groep en je bent dan zo intens bezig om met z’n allen zo’n shot te maken, dat daar ook een soort broederschap uit ontstaat. En dit was wel weer iets nieuws. Ik draai heel veel met hetzelfde clubje en omdat we zo veel van project naar project gaan, is het heel leuk om iets te bedenken dat het weer spannend maakt. Omdat je zo op elkaar ingespeeld bent kun je heel makkelijk ook nieuwe dingen uitproberen en er met zijn allen voor gaan. Het wordt een soort sport om het steeds moeilijker te maken.

Taped begint als relatiedrama zoals je wel vaker ziet, maar dan wordt het steeds meer een echte actiethriller. Hoe heb je dat aangepakt?
Het was voor iedereen wel spannend dat het eigenlijk twee soorten films zijn. Het was niet de bedoeling om een soort From Dusk Till Dawn te maken ofzo, waar het dus ineens compleet omslaat. Het moest niet gek worden. We hebben ook een montageversie gehad waar er nog meer relatiedrama in zat, maar daar hebben we wat dingen uitgehaald. Op een gegeven moment ben je zo aan het meegaan in die relatie, dat de schok naar een andere film nog groter wordt. Dus we hebben er voor gekozen om een beetje uit het begin te halen, zodat je iets sneller bij het rennen komt en het meer één film blijft.

Die combinatie van genres is ook wel iets dat je veel ziet in Hollywood. Wilde je graag een Hollywood-achtige film maken?
Nou, ik ben wel groot geworden met Amerikaanse films. Mijn grote jeugdherinneringen zijn toch films als E.T., Jaws, Star Wars, Indiana Jones, dat soort dingen. Ik ben een grote fan van Bruce Willis, ook van David Fincher. Maar het was niet echt de bedoeling om een Hollywood-film te maken, Nederland is toch anders. Wat ik wel heel leuk vind is om te beginnen met hele normale mensen, die aan het eind van de film net iets meer zijn. Ik ben op zoek naar de held in de gewone mens. Ik probeer mensen altijd wel in een situatie te zetten waarin ze groter kunnen worden dan ze aanvankelijk zijn.

Dat zie je ook niet zo vaak in Nederland.
Nee, dat vind ik ook wel leuk. Ik had dat vooral bij het afmixen. Dan ben je bezig met de eindakte, de scène op het vliegveld, en besef je dat het eigenlijk gewoon Amerikaans is. Ik schrok er zelfs een beetje van. Dat is wel het grappige aan Taped, het wordt steeds een stapje groter en voor je het weet zit je naar een film te kijken waar ze aan het rennen en schieten zijn.

Zou je zelf in Hollywood een film willen maken?
Ik weet niet of dat heel leuk is. Ik weet het niet, maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb wel een heleboel verhalen in m’n hoofd waarmee ik bij het Filmfonds niet hoef aan te komen. Als je iets als The Sixth Sense wil maken in Nederland dan staan ze je vragend aan te kijken. Ik heb bijvoorbeeld een idee voor een film als The Game, maar dan helemaal Nederlands. Maar als ik dat laat lezen dan zeggen ze allemaal dat het veel te Amerikaans is. Dat krijg ik heel vaak te horen. Daarom zou ik misschien toch een keer naar Amerika moeten, om mezelf te kunnen zijn!

Raar eigenlijk dat ze er zo op tegen zijn. Amerikaanse films doen het toch vaak best goed hier?
Ja, dat klopt. We zijn een beetje calvinistisch nog steeds, denk ik. Daar moet het mee te maken hebben. Het mag ook wel ‘larger than life’ worden, toch? Je wil toch naar de film om een soort avontuur mee te maken, een soort droomvlucht. Ik snap het ook niet. Maar ik zit zelf dan een beetje op dat randje. Met Taped, en ook met Penoza; ik zoek dan een beetje dat randje op waardoor het net wat Amerikaanser aanvoelt. Dat ligt echt aan mij, de manier waarop ik het draai. Dat is echt mijn ding.