‘Soli Deo Gloria’: alleen aan God de eer. Zo luiden de inscripties in dé poptempel van Nederland, Paradiso. Een kerkgebouw dat vanaf 1968 omgedoopt en uitgegroeid is tot bijna letterlijk een bedevaartsoord voor feestgangers en popliefhebbers van over de hele wereld. Documentairemaker Jeroen Berkvens brengt met zijn film Paradiso een ode aan deze roemruchte plek.

En dat het een ode is, daar ontkomt de kijker de eerste tien minuten niet aan. Mooie beelden van een camera die zweverig door de ruimte glijdt, ondersteund door echo’s van optredens van bekende artiesten als Deep Purple en Nirvana, tekenen het rijke verleden van de poptempel af. Een visueel sterke introductie die zowel de leek als de liefhebber goed duidelijk maakt wat deze plek voor veel mensen betekent.

Vervolgens ontstaat er even het gevoel dat Paradiso een documentaire wordt die louter bestaat uit (voormalige) popsterren die zijn geronseld om met nostalgisch gemijmer een soort ‘Paradisogevoel’ op te hemelen. Vooral als voor de zoveelste keer Maxi Jazz van Faithless met zijn leus ‘This is my church’ te horen is en woorden als ‘existentiële ervaring’ de boventoon gaan voeren.

Gelukkig wordt die angst al snel de kop in gedrukt, als zich met slim gebruik van mozaiekbeelden en splitscreens een interessante geschiedenisles ontvouwt. Hierbij voorziet Berkvens de documentaire van de nodige relativering door ook artiesten aan het woord te laten die géén positieve ervaring met Paradiso hebben. Zoals de mannen van Pink Floyd die zich ergerden aan het Amsterdamse hippiepubliek en het concert van The Stranglers dat door aanwezigheid van Hells Angels uit de hand liep. Het levert een gevarieerde en genuanceerde blik op de historie op, waarbij Berkvens wijselijk kiest om niet alleen de loftrompet te steken over het Amsterdamse poppodium.

Een minder geslaagde keuze is de grote hoeveelheid tijd die Berkvens steekt in het tonen van een blik achter de schermen bij recente optredens van artiesten als Tim Knol en Henry Rollins. Vooral in het laatste halve uur van de film krijgen deze stukken de overhand. Hoewel bepaalde optredens die de kijker te zien krijgt soms best indrukwekkend zijn, is het overgrote gedeelte niet relevant, gezien het meer over het leven van een artiest gaat dan over de entourage van Paradiso. Bovendien laat Berkvens de kans liggen om deze tijd nuttiger te besteden, bijvoorbeeld door meer bezoekers aan het woord te laten, want de aandacht voor deze groep is binnen deze film vrij gering. Helaas blijft dat dus zo.

 Op dat moment zit je toch vooral te wachten op de terugkeer naar waar het mee begon: de mooie ode aan die illustere ruimte. Gelukkig komt die er, hoe kort dan ook. Als de gevel met Soli Deo Gloria weer in beeld komt is er, ondanks dat niet alle facetten van Nederlands’ bekendste poptempel aan bod komen, toch het positieve gevoel dat overheerst.

Waardering: ***

Paradiso (2011)
Regie: Jeroen Berkvens
Scenario: Jeroen Berkvens
Productie: Frank van den Engel
Camera: Rob Hodselmans
Montage: Gys Zevenbergen
Taal: Nederlands
Speelduur: 86 minuten / kleur
Te zien vanaf: 8 maart 2012