In de eerste minuten van Spijt! weet je al hoe laat het is. De gezette tiener Jochem wordt als laatste bij de gymles gekozen en na afloop nog eens extra getreiterd. Klasgenoten kijken schaapachtig toe, de hippe gymdocent ziet de problemen als speelse geintjes. Iedereen kiest de weg van de minste weerstand in dit herkenbare jeugddrama.
Escalerend pestgedrag
Niet alleen buitenstaanders gaan de lastige situaties uit de weg. In feite heeft Jochem, die smekend om zich heen kijkt of iemand wil inspringen, eenzelfde instelling. En wat te denken van het groepje pestkoppen, dat zich alleen richt op het makkelijkste slachtoffer in de klas. De enige twee die wel voor verandering proberen te zorgen zijn klasgenoten David en Vera. Maar ook zij hebben het net als iedere tiener al druk genoeg met hun eigen sores. Het is dus maar de vraag of het steeds naarder wordende pestgedrag echt de kop in kan worden gedrukt.
Al vanaf zijn eerste Carry Slee-verfilming laat Dave Schram zien dat hij nauw betrokken is bij de jeugd van tegenwoordig. Dat leverde aardige films op, maar gechargeerd kwamen ze soms wel over. In Radeloos bijvoorbeeld, waarin de hoofdpersoon zijn schuldgevoel om de dood van zijn vader wegdrinkt, terwijl zijn vriendin zo graag fotomodel wil worden dat ze verschijnselen van anorexia begint te vertonen. Dat Schram de jeugd een boodschap wilde geven over rouwverwerking, alcoholisme en anorexia viel te prijzen, maar het voelde wel wat geconstrueerd aan.
Rechtlijniger
In Spijt! is dat anders. Alles draait hier om één situatie, waarbij ieder personage wel op de een of andere manier betrokken is. Doordat de film meer kiest voor één duidelijke richting, is er meer ruimte is om het drama van verschillende kanten te laten zien. Het is genuanceerder, en daardoor ook begrijpelijker.
Prettig is ook dat de kijker niet te veel bij de hand wordt genomen en richting een uitgesproken boodschap wordt gestuurd (het iets te dik aangezette muziekgebruik daar gelaten). Spijt! is meer observerend en komt niet met directe oplossingen, zodat het publiek ook zelf wat te doen krijgt.
Conclusie: de zesde Slee-film is de beste uit de reeks geworden. Hij is harder en somberder, maar ook herkenbaarder en daardoor aangrijpender. Meer nog dan de vorige verfilmingen zal Spijt! jongeren wel aan het praten krijgen.
Waardering: ****
Spijt! (2013)
Regie: Dave Schram
Scenario: Maria Peters, Carry Slee en Dick van den Heuvel
Producent: Maria Peters, Hans Pos en Dave Schram
Camera: Erwin Steen
Muziek: Herman Witkam
Met: Robin Boissevain, Stefan Collier, Dorus Witte, Charlotte Bakker, Nils Verkooijen, e.v.a.
Taal: Nederlands
Speelduur: 95 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 20 juni 2013
Mijn 2 kleindochter van 10 en 12 zijn gister naar deze film geweest, huilend uit de film gelopen, te heftig vonden zij, vind dat de leeftijd aangepast moet worden of 9 MG of vanaf 12 jaar lijkt mij beter voor deze film